Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

ΠΩΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΝΕΑ


Μια βροχερή και μελαγχολική ημέρα, ήμουν στο κτίριο του Εφετείο Αθηνών, στον 6ο όροφο, στην αίθουσα όπου υπάρχουν τα βιβλία κινήσεως των υποθέσεων. Σε αυτά καταγράφεται η κίνηση της υπόθεσης από το ακροατήριο μέχρι την έκδοση της απόφασης. Εάν μπορούσαν να μιλήσουν τα βιβλία, θα διηγούνταν καθημερινές ιστορίες γεμάτες με αγωνία – άγχος – προσμονή – λύπη – χαρά κτλ.

Ενώ λοιπόν έψαχνα έχοντας ήδη ανοίξει  δύο βιβλία, λίγο πριν σηκώσω το βλέμμα μου και δω την ανακοίνωση ότι η παρακολούθηση των υποθέσεων γίνεται πλέον στην ιστοσελίδα του Εφετείου… Ξαφνικά βλέπω ένα μεγάλο σε ηλικία δικηγόρο να ψάχνει με μανία και μεγάλη αγωνία, όταν βρήκε αυτό που έψαχνε κάθισε σε μια καρέκλα, ως αν ένας άλλος Ξέρξης, κοιτώντας από το παράθυρο την μαγευτική θέα της συννεφιασμένης Αθήνας, σχημάτισε ένα αριθμό στο κινητό του τηλέφωνο και άρχισε να μιλάει δυνατά…

- Κύριε Αθανασόπουλε; Εδώ ο Δικηγόρος σας ο Ευθύμιος…

 - Συγχαρητήρια κ. Αθανασόπουλε, δικαιωθήκατε ενώπιον Θεού και Ανθρώπων…

- Το δίκαιό σας έλαμψε και διέλυσε το σκότος και το έρεβος της αδικίας…

- Κερδίσατε! Βγήκε η απόφαση που τόσο περιμένατε…

- Συγχαρητήρια την κερδίσατε καθ’ ολοκληρίαν, οι ενστάσεις του αντιδίκου σας καταρρίφθηκαν όλες σαν χάρτινος πύργος.

- Ναι σας λέω, ετοιμαστείτε να πάρετε τα χρήματα που τόσο τα έχετε ανάγκη…

- Μην ευχαριστείται εμένα, την δικαιοσύνη να ευχαριστείται, τον Έλληνα Δικαστή…

- Μην συγκινείσθε! Θα τα πούμε και από κοντά καλή σας ημέρα, σας περιμένω από το γραφείο μου να τα πούμε τις λεπτομέρειες και πάλι συγχαρητήρια αντίο σας.

Θα πρέπει να τον κοίταζα με ανοιχτό στόμα – οπότε γύρισε και μου είπε «αγαπητέ μου νέε, να μάθεις να ανακοινώνεις τα ευχάριστα νέα με τρόπο θριαμβικό… με ποσοστό θα πληρώνεσαι και εσύ…»

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΕ ΧΩΡΙΟ

   Για ένα άνθρωπο σαν και εμένα όπου έχει μεγαλώσει στην Αθήνα και δεν έχει καταγωγή από χωριό, το να βρεθεί σε ένα χωριό για τις καλοκαιρινές του διακοπές, οπού δεν είναι τουριστικό, αποτελεί εμπειρία. Υπάρχουν οι θετικές και οι αρνητικές εκπλήξεις  του όλου εγχειρήματος.
    Στις θετικές συγκαταλέγονται, η επαφή με την φύση, η απόλυτη ησυχία μετά τις έντεκα το βράδυ, ο έναστρος ουρανός, ο καθαρός αέρας, η καθαρή θάλασσα και η αίσθηση απομόνωσης από τη ζούγκλα της Αθήνας.
Τις αρνητικές θα τις τοποθετήσω με χρονική σειρά:
    Ενώ κοιμάσαι γλυκά και βαθιά, μια περίεργη και αταβιστική κραυγή σε αποσπά απότομα απόν την αγκαλιά του μορφέα, είναι ο τοπικός γύφτος ο οποίος διαλαλεί την πραγματεία του (δυστυχώς είναι πολλοί) «Πεπόνια – Πεπόνια, τέσσερα πεπόνια 5 ευρώ. Καρπούζα Καρπούζα – εδώ τα καλά Καρπούζ».  Α να χαθείς άναρθρε – μάθε πρώτα ελληνικά και μετά πούλα ότι θέλεις.
    Έπειτα βγαίνεις να πάρεις τσιγάρα, εκεί που περπατάς αμέριμνος, συναντάς τον πρώτο ντόπιο ιθαγενή, συνήθως κάποια συμπαθητική γριούλα, η οποία αρχικά σε κοιτά περίεργα, μετά ύποπτα, στο τέλος σου λέει καλημέρα με ένα σαρδόνιο χαμόγελο και μετά σε ρωτάει ποιανού είσαι…  Αφού έχεις δώσει τα διαπιστευτήριά σου, σε αφήνει να συνεχίσεις το δρόμο σου.
    Στο περίπτερο (εάν υπάρχει) ζητάς τα τσιγάρα σου (που εάν έχεις την άτυχη επιλογή να μην καπνίζεις τις 3 μάρκες που γνωρίζει – αλλά gauloises κόκκινα ) ο περιπτεράς σε κοιτά σαν να του έχεις ζητήσει εμπλουτισμένο ουράνιο. Στην ευχάριστη πιθανότητα που γνωρίζει την μάρκα που καπνίζεις έχει πάντα μόνο ένα πακέτο…  Έτσι είσαι αναγκασμένος να φορτωθείς, στους πάντα υπομονετικούς φίλους σου και να αναζητήσετε παρέα τα τσιγάρα σου. Όταν μετά από χιλιόμετρα στο διπλανό χωριό βρίσκεις ένα περίπτερο, εισπράττεις απαντήσεις του τύπου «Δεν έχω ρε φίλε gauloises ούτε κόκκινα ούτε πράσσινα ούτε μπλε».
    Το βράδυ όταν πας για μια μπυρίτσα στην τοπική μπυραρία, καταλαβαίνεις ότι είσαι ασφυκτικά περικυκλωμένος από Κανγκουρού (κάνγκουρες) οι οποίοι έχουν κόψει τις εξατμίσεις από τα παπάκια τους, προφανώς για τους ακούν οι συμπαθητικές γριούλες που πάσχουν από κώφωση και να προφυλάσσονται. Μιλάνε φωνάζοντας, για να τους ακούνε οι συμπαθητικές συνομήλικες ασχέτως εάν πάσχουν ή όχι από κώφωση, η οποίες όμως βρίσκονται στο απέναντι από αυτούς τραπέζι.  
    Τέλος όταν επιστρέψεις σπίτι κουρασμένος από την δραστηριότητα της ημέρας αντιλαμβάνεσαι τον πλούτο του Βασιλείου των Εντόμων, τα οποία εάν έχεις αφήσει το φως ανοιχτό κάνουν πάρτι, με guest star εσένα!!!

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

NOBLESSE OBLIGE

Οι Γάλλοι, διατείνονται ότι «η ευγένεια υποχρεώνει». Οι  καλοί τρόποι, τις περισσότερες φορές, σε σώζουν από δυσάρεστες καταστάσεις. Με την ευγένεια μπορείς να αντιμετωπίσεις με αξιοπρέπεια οποιαδήποτε κατάσταση. Δυστυχώς όμως κάποιες φορές,  ξεχνάμε τους καλούς τρόπους σπίτι μας, μαζί με τα κλειδιά μας…
Στην πρώτη μου άδεια από το στρατό, πήγα Κινηματογράφο μαζί με την Σαλώμη. Ήθελα να τιμήσω την κουλτούρα διώχνοντας την μιζέρια της στρατιωτικής ζωής. Η βραδιά ξεκίνησε από τα Costa Cafe στην πλατεία Κοραή, με ζεστή σοκολάτα, φρέσκο κέικ, ατελείωτα τσιγάρα (τότε υπήρχε ακόμα η καλή συνήθεια τα καταστήματα τα κέντρου να έχουν χώρους και για καπνιστές) και την επισκόπηση του περιοδικού τύπου των Αθηνών.
Η επόμενη στάση ήταν ο Κινηματογράφος ATTIKON στην Σταδίου (χτισμένος την δεκαετία του ’30 ως θέατρο) ο οποίος διατηρεί ακόμα την μεγαλοπρέπειά του, εάν φυσικά κανείς παραβλέψει τους τοξικομανείς και τους άστεγους που βρίσκονται στην είσοδο του.
Αφού προμηθευτήκαμε τα εισιτήριά μας, κατευθυνθήκαμε προς το foyer για να αγοράσουμε τα απαραίτητα pop corn. Καθώς  περιμέναμε στην ουρά, έβγαλα το πορτοφόλι μου και με ένα μαγικό τρόπο, που ακόμα δεν έχω καταλάβει, μου έφυγε από τα χέρια και κατέληξε μέσα στην τσάντα της μπροστινής κυρίας, η οποία για στανική σύμπτωση ήταν ανοιχτή. Κοίταξα για μια στιγμή την Σαλώμη και μηχανικά, χωρίς να το σκεφτώ, έβαλα το χέρι μου μέσα στην τσάντα για να πάρω το πορτοφόλι.
Φυσικά εκείνη το κατάλαβε, τράβηξε  απότομα την τσάντα της, στέλνοντας με στο διάολο, νομίζοντας πως είχα σκοπό να την κλέψω… Μαύρισε ο κόσμος γύρω μου. Καθώς ήμουν στρατιώτης, ήδη φανταζόμουν τον εαυτό μου υπόδικο στο Στρατοδικείο Αθηνών για απόπειρα κλοπής… Το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω με σπαρακτικό ύφος «το πορτοφόλι μου είναι μέσα στην τσάντα σας…», ευτυχώς που η Σαλώμη με το αθώο προσωπάκι της έλυσε την παρεξήγηση, καθώς εγώ τα είχα τελείως χαμένα. Αμέσως μετά γνωριστήκαμε και με το security του κινηματογράφου, ο οποίος για καλή μας τύχη είχε δει τι είχε γίνει…
Αφ’ ότου λύθηκε η παρεξήγηση, πήγαμε σε μια ήσυχη γωνία για να ηρεμήσω. Απορημένη με ρώτησε «μα καλά πώς το έκανες αυτό;», ήμουν τόσο αναστατωμένος που δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα…  
Noblesse oblige

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

ΠΕΡΙ ΒΛΑΚΕΙΑΣ

Μεγάλη μερίδα του κόσμου αντιλαμβάνεται την νυχτερινή έξοδο σε καταστήματα που προσφέρουν αμφίβολης ποιότητας αλκοόλ με εκκωφαντική μουσική (μπαρ), ως ευκαιρία για γνωριμία με άλλα πρόσωπα συνήθους του αντίθετου φίλου, ανάλογα φυσικά με τις προτιμήσεις του καθενός. Η παραπάνω πρακτική είναι θεμιτή, αρκεί να τηρούνται οι κανόνες της αξιοπρέπειας και της ευγένειας.
Ένα βράδυ μαζί με τον Ησύχιο, βγήκαμε σε κεντρικό bar των Αθηνών με μεγάλη παρέα. Αφού γνωριστήκαμε όλοι με όλους, άρχισαν να δημιουργούνται  πηγαδάκια. Βρέθηκα λοιπόν με τον Ησύχιο και ένα φίλο φίλου του, τον Ευλάμπιο σε μια άκρη του Bar. Ενώ μιλούσαμε για άσχετα θέματα, ξαφνικά ο Ευλάμπιος αντιλαμβάνεται ότι δύο κοπέλες από απέναντι μας κοιτάνε επίμονα. Γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει «θέλεις να πάμε να μιλήσουμε στις κοπέλες;». Απάντησα  κουρασμένα, ότι δεν έχει νόημα, γιατί οι κοπέλες είναι από την νομική και ξέρω ακριβώς τι θα γίνει… Αυτός όμως επέμεινε προσπαθώντας να με μεταπείσει.
«Έχεις κοπέλα;» με ρώτησε κάπως απότομα, πολύ ήρεμα του απάντησα όχι.  «Έχεις χωρίσει πρόσφατα;». Του απάντησα πάλι ήρεμα πως όχι. Τότε έκανε την έκρηξή του, «Δεν θέλεις να έχεις μια κοπέλα;», πριν μιλήσω η αγένειά του με πρόλαβε, συμπληρώνοντας την ερώτηση «και πως θα γνωρίσεις τότε;» πάγωσε το χαμόγελό μου και μια γοργή λάμψη πέρασε από τα μάτια μου. Πριν προλάβω να απαντήσω, όπως θα έπρεπε, ο Ησύχιος επενέβει πυροσβεστικά και ηρέμησαν τα πράγματα… 
Μετά από αυτό, έβγαλε ένα απίστευτο λογύδριο για το «ιδανικό καμάκι», για τους καλύτερους δυνατούς τρόπους προσέγγισης του άλλου φίλου, για την ώρα, το μέρος, τον τρόπο, μετά από πόσα ποτά μιλάς, μετά από πόσα ποτά πράττεις. Τον ρώτησα, με κεκαλυμμένη ειρωνεία, από πού έχει τόσες συστηματικές και οργανωμένες γνώσεις,  από την εμπειρία του ή από ανάλογα sites.  Η απάντηση του ήταν αφοπλιστική «έχω διαβάσει πολλά βιβλία για το θέμα».
Λίγο αργότερα ήρθαν η  Σίβυλλα μαζί με την Ισαβέλλα και το αγόρι της. Ο Doctor Love αντέδρασε αστραπιαία γνωρίστηκε αμέσως και λίγη ώρα αργότερα όταν άρχισαν οι κοπέλες να χορεύουν,  βρήκε πεδίο δόξας λαμπρό και εξαντλήθηκε σε χειρονομίες, αγκαλιές και πειράγματα προς την Ισαβέλλα, χωρίς να δίνει σημασία ότι δίπλα του βρίσκονταν το αγόρι της.
Στο τέλος της βραδιάς και αφού είχαμε αποφύγει τα χειρότερα, τον ρώτησα εάν πρόσεξε ότι η κοπέλα είχε αγόρι… με πολύ φυσικό τρόπο ο αποτυχημένος Σταμάτης Γαρδέλης της δεκαετίας του 2010 απάντησε «ναι το ξέρω, ότι έχω μόνο 10% πιθανότητα, αλλά γιατί να μην το προσπαθήσω»
Τί να του πεις; Η Βλακεία είναι αήττητη…

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ...

Οι σχέσεις που έχει ένας δικηγόρος με την τοπική του Εφορία, μοιάζουν με αυτές που είχε ο Μάρκος Αντώνιος με την Κλεοπάτρα. Όσα και να της προσφέρει, αυτή ζητά συνεχώς περισσότερα, δεν μένει με τίποτα ικανοποιημένη. Όταν δε αποφασίσει να φύγει, καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί. Νιώθει συνεχώς άγχος και απογοήτευση και τέλος βρίσκεται συνεχώς προ εκπλήξεων. Ευτυχώς και στη σημερινή εποχή, υπάρχουν πρόσωπα που βοηθούν τους δυστυχισμένους Μάρκους Αντώνιους… οι λογιστές τους. Ως σαν άλλοι Ρούφιοι  βρίσκονται πάντα στο  πλευρό τους, ακούν τα παράπονα τους και  βοηθούν κάνοντας την βρώμικη δουλειά (διαπραγματεύσεις – πληρωμές κτλ.)
Ο κ. Σφυρόερας είδε το ημερολόγιό του, οι μέρες πλησίαζαν, έφτανε η ημερομηνία που έπρεπε να υποβάλλει την περιοδική δήλωση Φ.Π.Α. Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό του, έλυσε την γραβάτα του, βγήκε από το τεράστιο γραφείο του και κατευθύνθηκε προς την γραμματέα του, γεμάτος αγωνία της είπε «πάρε το λογιστή και πες του να έρθει από εδώ». Πέρασαν δύο ώρες και δεν είχε λάβει ειδοποίηση, βγαίνει ξανά και πληροφορείται ότι αυτός βρίσκεται στο εξωτερικό…
Μαύρισαν όλα γύρω του, «Δεν είναι δυνατόν…» ψέλλισε, «δεν μπορεί να το έκανε αυτό σε μένα…», μένοντας αποσβολωμένος.  Όλοι οι συνεργάτες του γραφείου τον συμπονούσαμε… άλλος του έφερε νερό, άλλος του έφερε μια καρέκλα, εγώ τσιγάρο… σκηνικό καταστροφής. Ξαφνικά τινάσσεται πάνω, αρπάζει την τσάντα του και ξεκινά για το γραφείο του λογιστή λέγοντας «θα τα κάνω όλα λίμπα»… τρέχοντας σχεδόν κατέβηκε την Πανεπιστημίου βρίζοντας Θεούς και Δαίμονες και κυρίως το λογιστή.
Φτάνει στο γραφείο του λογιστή, χτυπά δυνατά το κουδούνι και τον υποδέχεται ο ίδιος ο λογιστής του… «Κώστα μου, πώς από εδώ;». έχασε τη φωνή του ο άνθρωπος, άλλαξε δέκα χρώματα… έκλεισε το ραντεβού και έφυγε για το γραφείο. Τρέχοντας, ανέβηκε πάλι την Πανεπιστημίου, βρίζοντας αυτή τη φορά την Ασπασία.
Φτάνει στο γραφείο αναψοκοκκινισμένος και την φωνάζει, «τι σου είπαν για το λογιστή; Πού είναι;;;», αυτή με απόλυτη φυσικότητα του λέει «ότι είναι εξωτερικό». Τότε έσπασε… «θα φύγω από το παράθυρο, δεν αντέχω άλλο μαζί σου, ποιο εξωτερικό; για τυρόπιτα είχε πάει…» Τότε αυτή  μειδίασε και κοιτώντας κάτω του είπε:
«Λάθος κατάλαβα! Εμείς όταν θέλουμε να πούμε ότι κάποιος είναι στο εξωτερικό λέμε ότι είναι έξω!»