ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΕ ΧΩΡΙΟ

   Για ένα άνθρωπο σαν και εμένα όπου έχει μεγαλώσει στην Αθήνα και δεν έχει καταγωγή από χωριό, το να βρεθεί σε ένα χωριό για τις καλοκαιρινές του διακοπές, οπού δεν είναι τουριστικό, αποτελεί εμπειρία. Υπάρχουν οι θετικές και οι αρνητικές εκπλήξεις  του όλου εγχειρήματος.

    Στις θετικές συγκαταλέγονται, η επαφή με την φύση, η απόλυτη ησυχία μετά τις έντεκα το βράδυ, ο έναστρος ουρανός, ο καθαρός αέρας, η καθαρή θάλασσα και η αίσθηση απομόνωσης από τη ζούγκλα της Αθήνας.

Τις αρνητικές θα τις τοποθετήσω με χρονική σειρά:

    Ενώ κοιμάσαι γλυκά και βαθιά, μια περίεργη και αταβιστική κραυγή σε αποσπά απότομα απόν την αγκαλιά του μορφέα, είναι ο τοπικός γύφτος ο οποίος διαλαλεί την πραγματεία του (δυστυχώς είναι πολλοί) «Πεπόνια – Πεπόνια, τέσσερα πεπόνια 5 ευρώ. Καρπούζα Καρπούζα – εδώ τα καλά Καρπούζ».  Α να χαθείς άναρθρε – μάθε πρώτα ελληνικά και μετά πούλα ότι θέλεις.

    Έπειτα βγαίνεις να πάρεις τσιγάρα, εκεί που περπατάς αμέριμνος, συναντάς τον πρώτο ντόπιο ιθαγενή, συνήθως κάποια συμπαθητική γριούλα, η οποία αρχικά σε κοιτά περίεργα, μετά ύποπτα, στο τέλος σου λέει καλημέρα με ένα σαρδόνιο χαμόγελο και μετά σε ρωτάει ποιανού είσαι…  Αφού έχεις δώσει τα διαπιστευτήριά σου, σε αφήνει να συνεχίσεις το δρόμο σου.

    Στο περίπτερο (εάν υπάρχει) ζητάς τα τσιγάρα σου (που εάν έχεις την άτυχη επιλογή να μην καπνίζεις τις 3 μάρκες που γνωρίζει – αλλά gauloises κόκκινα ) ο περιπτεράς σε κοιτά σαν να του έχεις ζητήσει εμπλουτισμένο ουράνιο. Στην ευχάριστη πιθανότητα που γνωρίζει την μάρκα που καπνίζεις έχει πάντα μόνο ένα πακέτο…  Έτσι είσαι αναγκασμένος να φορτωθείς, στους πάντα υπομονετικούς φίλους σου και να αναζητήσετε παρέα τα τσιγάρα σου. Όταν μετά από χιλιόμετρα στο διπλανό χωριό βρίσκεις ένα περίπτερο, εισπράττεις απαντήσεις του τύπου «Δεν έχω ρε φίλε gauloises ούτε κόκκινα ούτε πράσσινα ούτε μπλε».

    Το βράδυ όταν πας για μια μπυρίτσα στην τοπική μπυραρία, καταλαβαίνεις ότι είσαι ασφυκτικά περικυκλωμένος από Κανγκουρού (κάνγκουρες) οι οποίοι έχουν κόψει τις εξατμίσεις από τα παπάκια τους, προφανώς για τους ακούν οι συμπαθητικές γριούλες που πάσχουν από κώφωση και να προφυλάσσονται. Μιλάνε φωνάζοντας, για να τους ακούνε οι συμπαθητικές συνομήλικες ασχέτως εάν πάσχουν ή όχι από κώφωση, η οποίες όμως βρίσκονται στο απέναντι από αυτούς τραπέζι.  

    Τέλος όταν επιστρέψεις σπίτι κουρασμένος από την δραστηριότητα της ημέρας αντιλαμβάνεσαι τον πλούτο του Βασιλείου των Εντόμων, τα οποία εάν έχεις αφήσει το φως ανοιχτό κάνουν πάρτι, με guest star εσένα!!!

NOBLESSE OBLIGE

Οι Γάλλοι, διατείνονται ότι «η ευγένεια υποχρεώνει». Οι  καλοί τρόποι, τις περισσότερες φορές, σε σώζουν από δυσάρεστες καταστάσεις. Με την ευγένεια μπορείς να αντιμετωπίσεις με αξιοπρέπεια οποιαδήποτε κατάσταση. Δυστυχώς όμως κάποιες φορές,  ξεχνάμε τους καλούς τρόπους σπίτι μας, μαζί με τα κλειδιά μας…

Στην πρώτη μου άδεια από το στρατό, πήγα Κινηματογράφο μαζί με την Σαλώμη. Ήθελα να τιμήσω την κουλτούρα διώχνοντας την μιζέρια της στρατιωτικής ζωής. Η βραδιά ξεκίνησε από τα Costa Cafe στην πλατεία Κοραή, με ζεστή σοκολάτα, φρέσκο κέικ, ατελείωτα τσιγάρα (τότε υπήρχε ακόμα η καλή συνήθεια τα καταστήματα τα κέντρου να έχουν χώρους και για καπνιστές) και την επισκόπηση του περιοδικού τύπου των Αθηνών.

Η επόμενη στάση ήταν ο Κινηματογράφος ATTIKON στην Σταδίου (χτισμένος την δεκαετία του ’30 ως θέατρο) ο οποίος διατηρεί ακόμα την μεγαλοπρέπειά του, εάν φυσικά κανείς παραβλέψει τους τοξικομανείς και τους άστεγους που βρίσκονται στην είσοδο του.

Αφού προμηθευτήκαμε τα εισιτήριά μας, κατευθυνθήκαμε προς το foyer για να αγοράσουμε τα απαραίτητα pop corn. Καθώς  περιμέναμε στην ουρά, έβγαλα το πορτοφόλι μου και με ένα μαγικό τρόπο, που ακόμα δεν έχω καταλάβει, μου έφυγε από τα χέρια και κατέληξε μέσα στην τσάντα της μπροστινής κυρίας, η οποία για στανική σύμπτωση ήταν ανοιχτή. Κοίταξα για μια στιγμή την Σαλώμη και μηχανικά, χωρίς να το σκεφτώ, έβαλα το χέρι μου μέσα στην τσάντα για να πάρω το πορτοφόλι.

Φυσικά εκείνη το κατάλαβε, τράβηξε  απότομα την τσάντα της, στέλνοντας με στο διάολο, νομίζοντας πως είχα σκοπό να την κλέψω… Μαύρισε ο κόσμος γύρω μου. Καθώς ήμουν στρατιώτης, ήδη φανταζόμουν τον εαυτό μου υπόδικο στο Στρατοδικείο Αθηνών για απόπειρα κλοπής… Το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω με σπαρακτικό ύφος «το πορτοφόλι μου είναι μέσα στην τσάντα σας…», ευτυχώς που η Σαλώμη με το αθώο προσωπάκι της έλυσε την παρεξήγηση, καθώς εγώ τα είχα τελείως χαμένα. Αμέσως μετά γνωριστήκαμε και με το security του κινηματογράφου, ο οποίος για καλή μας τύχη είχε δει τι είχε γίνει…

Αφ’ ότου λύθηκε η παρεξήγηση, πήγαμε σε μια ήσυχη γωνία για να ηρεμήσω. Απορημένη με ρώτησε «μα καλά πώς το έκανες αυτό;», ήμουν τόσο αναστατωμένος που δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα…  

Noblesse oblige

ΠΕΡΙ ΒΛΑΚΕΙΑΣ

Μεγάλη μερίδα του κόσμου αντιλαμβάνεται την νυχτερινή έξοδο σε καταστήματα που προσφέρουν αμφίβολης ποιότητας αλκοόλ με εκκωφαντική μουσική (μπαρ), ως ευκαιρία για γνωριμία με άλλα πρόσωπα συνήθους του αντίθετου φίλου, ανάλογα φυσικά με τις προτιμήσεις του καθενός. Η παραπάνω πρακτική είναι θεμιτή, αρκεί να τηρούνται οι κανόνες της αξιοπρέπειας και της ευγένειας.

Ένα βράδυ μαζί με τον Ησύχιο, βγήκαμε σε κεντρικό bar των Αθηνών με μεγάλη παρέα. Αφού γνωριστήκαμε όλοι με όλους, άρχισαν να δημιουργούνται  πηγαδάκια. Βρέθηκα λοιπόν με τον Ησύχιο και ένα φίλο φίλου του, τον Ευλάμπιο σε μια άκρη του Bar. Ενώ μιλούσαμε για άσχετα θέματα, ξαφνικά ο Ευλάμπιος αντιλαμβάνεται ότι δύο κοπέλες από απέναντι μας κοιτάνε επίμονα. Γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει «θέλεις να πάμε να μιλήσουμε στις κοπέλες;». Απάντησα  κουρασμένα, ότι δεν έχει νόημα, γιατί οι κοπέλες είναι από την νομική και ξέρω ακριβώς τι θα γίνει… Αυτός όμως επέμεινε προσπαθώντας να με μεταπείσει.

«Έχεις κοπέλα;» με ρώτησε κάπως απότομα, πολύ ήρεμα του απάντησα όχι.  «Έχεις χωρίσει πρόσφατα;». Του απάντησα πάλι ήρεμα πως όχι. Τότε έκανε την έκρηξή του, «Δεν θέλεις να έχεις μια κοπέλα;», πριν μιλήσω η αγένειά του με πρόλαβε, συμπληρώνοντας την ερώτηση «και πως θα γνωρίσεις τότε;» πάγωσε το χαμόγελό μου και μια γοργή λάμψη πέρασε από τα μάτια μου. Πριν προλάβω να απαντήσω, όπως θα έπρεπε, ο Ησύχιος επενέβει πυροσβεστικά και ηρέμησαν τα πράγματα… 

Μετά από αυτό, έβγαλε ένα απίστευτο λογύδριο για το «ιδανικό καμάκι», για τους καλύτερους δυνατούς τρόπους προσέγγισης του άλλου φίλου, για την ώρα, το μέρος, τον τρόπο, μετά από πόσα ποτά μιλάς, μετά από πόσα ποτά πράττεις. Τον ρώτησα, με κεκαλυμμένη ειρωνεία, από πού έχει τόσες συστηματικές και οργανωμένες γνώσεις,  από την εμπειρία του ή από ανάλογα sites.  Η απάντηση του ήταν αφοπλιστική «έχω διαβάσει πολλά βιβλία για το θέμα».

Λίγο αργότερα ήρθαν η  Σίβυλλα μαζί με την Ισαβέλλα και το αγόρι της. Ο Doctor Love αντέδρασε αστραπιαία γνωρίστηκε αμέσως και λίγη ώρα αργότερα όταν άρχισαν οι κοπέλες να χορεύουν,  βρήκε πεδίο δόξας λαμπρό και εξαντλήθηκε σε χειρονομίες, αγκαλιές και πειράγματα προς την Ισαβέλλα, χωρίς να δίνει σημασία ότι δίπλα του βρίσκονταν το αγόρι της.

Στο τέλος της βραδιάς και αφού είχαμε αποφύγει τα χειρότερα, τον ρώτησα εάν πρόσεξε ότι η κοπέλα είχε αγόρι… με πολύ φυσικό τρόπο ο αποτυχημένος Σταμάτης Γαρδέλης της δεκαετίας του 2010 απάντησε «ναι το ξέρω, ότι έχω μόνο 10% πιθανότητα, αλλά γιατί να μην το προσπαθήσω»

Τί να του πεις; Η Βλακεία είναι αήττητη…

ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ...

Οι σχέσεις που έχει ένας δικηγόρος με την τοπική του Εφορία, μοιάζουν με αυτές που είχε ο Μάρκος Αντώνιος με την Κλεοπάτρα. Όσα και να της προσφέρει, αυτή ζητά συνεχώς περισσότερα, δεν μένει με τίποτα ικανοποιημένη. Όταν δε αποφασίσει να φύγει, καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί. Νιώθει συνεχώς άγχος και απογοήτευση και τέλος βρίσκεται συνεχώς προ εκπλήξεων. Ευτυχώς και στη σημερινή εποχή, υπάρχουν πρόσωπα που βοηθούν τους δυστυχισμένους Μάρκους Αντώνιους… οι λογιστές τους. Ως σαν άλλοι Ρούφιοι  βρίσκονται πάντα στο  πλευρό τους, ακούν τα παράπονα τους και  βοηθούν κάνοντας την βρώμικη δουλειά (διαπραγματεύσεις – πληρωμές κτλ.)

Ο κ. Σφυρόερας είδε το ημερολόγιό του, οι μέρες πλησίαζαν, έφτανε η ημερομηνία που έπρεπε να υποβάλλει την περιοδική δήλωση Φ.Π.Α. Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό του, έλυσε την γραβάτα του, βγήκε από το τεράστιο γραφείο του και κατευθύνθηκε προς την γραμματέα του, γεμάτος αγωνία της είπε «πάρε το λογιστή και πες του να έρθει από εδώ». Πέρασαν δύο ώρες και δεν είχε λάβει ειδοποίηση, βγαίνει ξανά και πληροφορείται ότι αυτός βρίσκεται στο εξωτερικό…

Μαύρισαν όλα γύρω του, «Δεν είναι δυνατόν…» ψέλλισε, «δεν μπορεί να το έκανε αυτό σε μένα…», μένοντας αποσβολωμένος.  Όλοι οι συνεργάτες του γραφείου τον συμπονούσαμε… άλλος του έφερε νερό, άλλος του έφερε μια καρέκλα, εγώ τσιγάρο… σκηνικό καταστροφής. Ξαφνικά τινάσσεται πάνω, αρπάζει την τσάντα του και ξεκινά για το γραφείο του λογιστή λέγοντας «θα τα κάνω όλα λίμπα»… τρέχοντας σχεδόν κατέβηκε την Πανεπιστημίου βρίζοντας Θεούς και Δαίμονες και κυρίως το λογιστή.

Φτάνει στο γραφείο του λογιστή, χτυπά δυνατά το κουδούνι και τον υποδέχεται ο ίδιος ο λογιστής του… «Κώστα μου, πώς από εδώ;». έχασε τη φωνή του ο άνθρωπος, άλλαξε δέκα χρώματα… έκλεισε το ραντεβού και έφυγε για το γραφείο. Τρέχοντας, ανέβηκε πάλι την Πανεπιστημίου, βρίζοντας αυτή τη φορά την Ασπασία.

Φτάνει στο γραφείο αναψοκοκκινισμένος και την φωνάζει, «τι σου είπαν για το λογιστή; Πού είναι;;;», αυτή με απόλυτη φυσικότητα του λέει «ότι είναι εξωτερικό». Τότε έσπασε… «θα φύγω από το παράθυρο, δεν αντέχω άλλο μαζί σου, ποιο εξωτερικό; για τυρόπιτα είχε πάει…» Τότε αυτή  μειδίασε και κοιτώντας κάτω του είπε:

«Λάθος κατάλαβα! Εμείς όταν θέλουμε να πούμε ότι κάποιος είναι στο εξωτερικό λέμε ότι είναι έξω!»

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ

Πριν από λίγες ημέρες, έπρεπε να πάω σε ένα Περιφερειακό Ειρηνοδικείο των Αθηνών. Η εξωτερική του εικόνα (σύγχρονο κτίριο) διέφερε ριζικά από την εσωτερική του (ο κόσμος πως θα είναι μετά από πυρηνική καταστροφή) αφού περιπλανήθηκα σε άδεια γραφεία, βρήκα κατά τύχη την εγκύκλιο του:  

• Ο χρόνος μεταξύ αίτησης και παράδοσης πρέπει να είναι μεγάλος.
• Δεν υπάρχει λόγος να διεκπεραιώνονται περισσότερες από μια αιτήσεις την φορά.
• Εάν είναι δυνατόν, να μην υπάρχει φωτοτυπικό μηχάνημα εντός του κτιρίου. Εάν υπάρχει, η πρόσβαση σε αυτό να είναι δυσχερής, το κόστος μεγαλύτερο από το κανονικό και η απόδοση του να μην υπερβαίνει τα τρία αντίγραφα.
• Δεν πρέπει να υπάρχουν, για κανένα λόγο, τουαλέτες για το κοινό.
• Δεν πρέπει να υπάρχει κυλικείο, μέσα στο κτίριο. Σε περίπτωση που θέλει κανείς να πιεί έστω και νερό, θα πρέπει να σταματήσει την εργασία του  να εγκαταλείψει το κτίριο και να συμπληρώσει από την αρχή τις αιτήσεις του.
• Δεν μπορεί να βρει κανείς το φάκελο δικογραφίας στο ίδιο γραφείο που ήταν την προηγούμενη μέρα.
• Κάθε γραφείο θα έχει μόνο ένα υπάλληλο, έτσι ώστε όταν αυτός θα λείπει, το γραφείο θα είναι άδειο. Ως εκ τούτου οι κλοπές θα είναι πανεύκολες.
• Το αρχείο αποφάσεων θα πρέπει να είναι σε απρόσιτο σημείο
• Απαγορεύεται η χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών γιατί καταναλώνουν ρεύμα, όλα πρέπει να γράφονται σε βιβλία με το χέρι.
• Τα ωράρια εξυπηρέτησης των δικηγόρων θα πρέπει να συμπίπτουν με αυτά του ακροατηρίου των δικών.
• Το ιδανικό θα ήταν να μην μπορούν να μπουν μέσα στο κτίριο δικηγόροι.

ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ : όλο το προσωπικό θα πρέπει να πάσχει από σωματικές και πνευματικές αναπηρίες, γιατί είναι καθήκον του κράτους να προσφέρει δυνατότητες εργασίας σε όλους τους πολίτες.



ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΕ ΣΤΥΛ ΓΙΑΓΚΟΥ

Σε μια από τις εκδρομές μας στην Τρίπολη, το ενδιαφέρον και η ενασχόληση (εμένα και της Γιολάντας) μονοπώλησε ο Γιάγκος…  φτάσαμε σε τέτοιο σημείο μονομανίας που πέρα από το ύφος Γιάγκου – υιοθετήσαμε και τις ατάκες του. Οι χαρούμενες στιγμές διεκόπησαν από την άγρια επέμβαση της Ευδοξίας και του Ησύχιου, όπου μας απαγορεύτηκε να μιλούμε ως Γιάγκοι… Εδώ παρουσιάζεται ένας φανταστικός διάλογος της Ευδοξίας με τη Γιολάντα – από μια διαφορετική οπτική…

Ευδοξία: Λέω να πάμε για φαγητό…

Γιολάντα: είναι ένα γεγονός κορυφαίας σημασίας για μένα…

Ευδοξία: Καλά θα οδηγήσω εγώ… πού λες να πάμε?

Γιολάντα: ...υπεύθυνης κατεύθυνσης!

 Ευδοξία: πάμε καλύτερα κάπου στο κέντρο.

Γιολάντα: αυτό είναι αρκετά γόνιμο

Λίγο μετά το φαγητό…

Ευδοξία: ουφ.. νύσταξα…

Γιολάντα: αυτό είναι κάτι, που είναι αντίθετο με τις προσδοκίες και τις αρχές της Ευρωπαϊκής Κοινότητας

Ευδοξία: καλά μην κάνεις έτσι – πάμε για καφέ να βρούμε τα παιδία?

Γιολάντα: είναι ένας κόσμος με διαφορετικές τάσεις αλλά με κοινό ενδιαφέρον στο στοχασμό

Ευδοξία: ωραία πάμε… θέλεις να περπατήσουμε?

Γιολάντα: αυτό είναι αρκετά γόνιμο

Ευδοξία: σταμάτα να μιλάς σαν το Γιάγκο!!!

Γιολάντα: αυτό παραμένει ένα βαρυσήμαντο πρόβλημα…

ΑΝΑΤΟΛΙΚΤΙΚΑ ΠΑΖΑΡΙΑ

Οι αγορές στην Ανατολή έχουν δικούς τους κώδικες, δικιά τους κουλτούρα και δικούς τους κανόνες οι οποίοι  χάνονται  στα βάθη των αιώνων. Στην αρχή δεν ήξερα πώς να φερθώ, δυσανασχετούσα όταν με άγγιζαν οι πωλητές και  δεν άντεχα να κάνω παζάρια για την τιμή ενός αντικειμένου. Με αποτέλεσμα  να στεναχωριούνται τόσο οι πωλητές (που θεωρούν παράφυση να αγοράσει κάποιος ένα προϊόν χωρίς παζάρι) όσο και εγώ (που θεωρούσα παράφυση την όλη κατάσταση).

Στο Κάιρο είδα μια γιαγιά Ιταλίδα να τα καταφέρνει μια χαρά και πείσμωσα. Μπήκα στο πνεύμα του ανατολίτικου παζαριού, αντιγράφοντας την γιαγιά…  Άρχισα και εγώ να χρησιμοποιώ μια περίεργη γλώσσα νοημάτων, μορφασμών, χειρονομιών, αγγλικών, αραβικών, ιταλικών και επιδόθηκα με επιτυχία σε ατελείωτες διαπραγματεύσεις…

Όταν φτάσαμε στο Ασουάν, το οποίο είναι ιδιαίτερα γνωστό για την αγορά μικροαντικειμένων από γρανίτη και αλάβαστρο ήμουν έτοιμος!  Αποφασίσαμε να πάμε με την Σαλώμη μόνοι μας χωρίς συνοδό στην αγορά.  Αφού πέρασαν 3 ώρες ατελείωτης πεζοπορίας και διαπραγματεύσεων (καθώς άφησε σε εμένα την βρώμικη δουλειά της διαπραγμάτευσης)  καταλήξαμε σε ένα μικρό μαγαζάκι με αλαβάστρινα προϊόντα. Η Σαλώμη έψαχνε να βρει ένα σταχτοδοχείο από αλάβαστρο, έχοντας κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό της, απέρριπτε απότομα τον χαμογελαστό Φελάχο ο οποίος είχε κατεβάσει στα πόδια της όλες τις εκδοχές από αλαβάστρινα τασάκια από την εποχή του Τούθμωση του τρίτου μέχρι σήμερα. Σε κάποια στιγμή, όπου η απογοήτευση μας είχε κυριεύει όλους, ο Φελάχος μας πρότεινε να τον ακολουθήσουμε, μας οδήγησε μέσα από στενά  σε μια πόρτα…  «πάει… αυτό ήταν τα κουφάρια μας θα καταλήξουν στους κροκοδείλους του Νείλου», της είπα φοβισμένος. Αυτή απτόητη προχώρησε...

Άναψαν τα φώτα και εμφανίστηκε μπροστά μας η πηγή του αλάβαστρού,  (μέχρι και αντίγραφο από την σαρκοφάγο του Ραμσή είχε). Επιτέλους βρήκε λοιπόν το σταχτοδοχείο που της άρεσε και ξεκίνησε η διαδικασία της διαπραγμάτευσης… μετά από ώρα  άκαρπων διαπραγματεύσεων χρησιμοποίησα την ultima ratio… έβγαλα από το πορτοφόλι μου, με άκρως θεατρικό τρόπο, το ποσό της τελευταίας προσφοράς μου και το χτύπησα με δύναμη σε ένα πάγκο (το αραβικό take it or live it)  και τελικά κάπως έτσι κλείστηκε η συμφωνία!

Ο συμπαθέστατος Φελάχος (για να με εμψυχώσει προφανώς) είπε στην Σαλώμη «Madam, you are very lucky, your husband is very strong», ένιωσα λες και είχα πάρει το Oscar. Μόλις βγήκαμε έξω, με θριαμβικό ύφος της είπα «είδες ε?» εκείνη με το ακαταμάχητο στυλάκι της απάντησε «μμμμ… σιγά… μην το πάρεις και πάνω σου… δεν έκανες και τίποτα το σπουδαίο…»

ΦΥΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ

O Umberto Eco διατείνεται ότι «Όσοι διαβάζουν βιβλία, ζουν περισσότερες ζωές από αυτούς που δεν διαβάζουν» συνδυαζόμενη η σκέψη αυτή, με την συναναστροφή προσώπων που έχουν ίδιες προσλαμβάνουσες (άρα έχουν ζήσει και αυτά περισσότερες ζωές) οδηγούμαστε στο αποτέλεσμα ότι μπορούν αυτές οι παράλληλες πολλαπλές ζωές να έχουν κοινούς  τόπους – κοινά πρόσωπα – κοινές εμπειρίες. Με άλλα λόγια είναι δυνατό να συνδέονται δύο πρόσωπα με κοινή μνήμη η οποία  είναι φυτική (δηλ. η μνήμη από τις κοινές παράλληλες αναγνώσεις).

Κατά τη διάρκεια των περσινών καλοκαιρινών διακοπών με τον Αριστείδη και την Ευδοξία, σε μια συζήτηση που είχαμε για κάποιο άσχετο θέμα, γυρίζει ο Αριστείδης και μου λέει:

-    Harry ένα Γάλλο τύπο που εμφανίζεται κρατώντας ένα τεράστιο πούρο, φορτωμένος με καδένες τον ξέρεις;

-    Τον Maurice Druon … πολύ φίλος μου!!!

Αναστατώθηκε το μικρό χωριό από τις φωνές και τα γέλια,  τεράστιος ο ενθουσιασμός! Μόλις είχαμε ανακαλύψει ένα ακόμη κοινό φίλο, με τον οποίο μοιραζόμασταν κοινές αναμνήσεις. Αμέσως ο Maurice ξαναζωντάνεψε και έγινε το πρόσωπο της παρέας… όλη την ημέρα μιλούσαμε με ύφος Maurice…

 Το «Εcouter  - Εcouter,  President, voila la voitur mer», έγινε το Moto των διακοπών.

Εδώ πρέπει να υπογραμμιστεί η στωικότητα της Ευδοξίας, όπου υπέμεινε, σχετικά αδιαμαρτύρητα,  μια εβδομάδα να της μιλάμε με την φωνή του Maurice. Σε κάποια στιγμή όμως έσπασαν τα νεύρα της και μας απαγόρευσε να μιλάμε για τον Maurice μπροστά της.

Λίγο καιρό μετά, ο Ξάδελφος της Ευδοξίας μας άκουσε να μιλάμε για τον Maurice και την ρώτησε με περιέργεια «μα καλά, ποιος είναι αυτός;». Εκείνη τον κοίταξε με απόγνωση... χαμογέλασε και του είπε αδιάφορα «ένας παλιός φίλος των παιδιών».

Τι όμορφο πράγμα είναι να μοιράζεσαι τη ζωή σου με τόσους κοινούς φίλους… Δυστυχώς στην περίπτωσή μας οι περισσότεροι είναι νεκροί

ΠΕΡΙ ΖΗΛΙΑΣ

Η ζήλια είναι, αδιαμφισβήτητα, πολύ δυνατό συναίσθημα που προκαλεί έντονες αντιδράσεις (φόβο, θυμό, στενοχώρια) σε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα με το εάν είναι μορφωμένοι, καλλιεργημένοι ή αξιοπρεπείς. Ζήλια ένιωθε η Ελένη Βλάχου, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Τάκης Χορν, για τον  Γιάγκο Πεσματζόγλου δεν είμαι σίγουρος, αλλά δεν έχει σημασία…

Είναι πολύ οδυνηρή κατάσταση, για αυτόν που τη βιώνει και πιστεύω ότι  χρειάζεται κατανόηση και στήριξη. Εξάλλου όλα τα συναισθήματα όταν μοιράζονται, όταν ανεβαίνουν στη επιφάνεια, ξεθωριάζουν και σχετικοποιούνται.

Η Βιολέτα, η οποία είναι από τα πιο ευγενικά και γλυκομίλητα πρόσωπα  που έχω γνωρίσει, το βράδυ εκείνο, στο σπίτι της Τρισεύγενης, κάθονταν σε αναμμένα κάρβουνα. Δεν συμμετείχε στην συζήτηση, δεν είχε αγγίξει το φαγητό της, δεν έπινε το ποτό της. Ήταν βυθισμένη στις σκέψεις της. Τα μάτια της ήταν καρφωμένα στο κινητό της.

Ξαφνικά αυτό χτύπησε και με ένα salto mortale, βγήκε έξω από δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα. Άναρθρες και ακατανόμαστες κραυγές ακούστηκαν… πραγματικά δεν μπορούσα να φανταστώ τι μπορεί να πει και κυρίως τι μπορεί να ακούσει ένας άνθρωπος. Μετά από λίγο σιωπή... (πάει… σκέφτηκα έπαθε αποπληξία!).

Ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται η Βιολέτα με ένα πονηρό χαμογελάκι…  «Εντάξει, τώρα είμαι καλά – γυρνάει σπίτι του», μας εξήγησε ότι έγινε χαμός γιατί ο Freedom, είχε πάει στο Πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας στο Βέλο…

Εάν έλεγε ότι είχε πάει στον Άρη, πιο φυσιολογικές αντιδράσεις θα είχε εισπράξει. Ο Ονούφρης είχε πεθάνει στα γέλια, η Τρισεύγενη προσπαθούσε να καταλάβει τι είναι το Βέλο. Εγώ ποιο σφαιρικά, υποστήριξα με θέρμη την θέση, ότι οι άνθρωποι δεν είναι χωράφια για να τα περιφράζεις και την επέπληξα με αυστηρό ύφος «Εσύ τι είσαι καμιά Λούλα; – που είναι επίπεδο;».

Σε όλες τις παραπάνω αντιδράσεις απάντησε αφοπλιστικά «Δεν ξέρω τι μου λέτε εσείς… στο πανηγύρι αυτό, πάνε όλες για να βρούνε γαμπρό»

ΚΑΠΟΤΕ ΣOY ΑΡΕΣΕ Η ΘΕΑ

Το σπίτι του Ονούφρη ήταν στην άκρη της Macerata, είχε οδηγηθεί σε αυτή του την επιλογή, ορμώμενος από την καταπληκτική του θέα (έβλεπε πανοραμικά όλη την παλιά πόλη), παραβλέποντας όμως το γεγονός ότι ήταν πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης (όπου κατοικούσαμε όλοι). Το μόνιμο παράπονό του ήταν, ότι έπρεπε να διανύσει τρία χιλιόμετρα για να δει ένα άνθρωπο και ότι κανένας άνθρωπος δεν διένυε αυτά τα χιλιόμετρα αυτά για να τον δει. 

Η μοναξιά που ένιωθε άρχισε απαλύνεται από την παρουσία της Ευλαλίας, η οποία πύκνωσε τις εμφανίσεις της, με την άφιξη του (ωραίου) συγκάτοικου του Ονούφρη. Ένα βράδυ εξομολογήθηκε στον Ονούφρη την συμπάθεια και την έλξη που ένιωθε για τον συγκάτοικο και ζήτησε την βοήθεια του. Ως ρομαντικός και μεγαλόκαρδος που είναι της προσέφερε απλόχερα συμβουλές και τις απαραίτητες προσκλήσεις.

Έτσι πέρασαν 2 μήνες που η Ευλαλία έγινε μόνιμος κάτοικος του σπιτιού, βοηθώντας στο μαγείρεμα, στις δουλειές του σπιτιού, στο super market κτλ.  Με απώτερο σκοπό να κατακτήσει τον συγκάτοικο.

Τα πράγματα δεν παίρνουν, δυστυχώς, πάντα την τροπή που θέλουμε. Ο συγκάτοικος παρέμεινε για την Ευλαλία κάστρο άπαρτο. Παρέμεινε παγερά αδιάφορος και ασυγκίνητος. Δεν εκτίμησε τις φιλότιμες προσπάθειές της. Ούτε καν την εκπληκτική μαγειρική της. Απογοητευμένη και πληγωμένη διέκοψε τις επισκέψεις  της στο σπίτι του Ονούφρη.

Μια καλοκαιρινή νύχτα που επισκέφτηκα τον Ονούφρη για παγωμένο τσάι στην βεράντα. Εκθειάζοντας το επιβλητικό Duomo, τον ρώτησα αθώα «που είναι η Ευλαλία – δεν θα έρθει;». Εκείνος την πήρε τηλέφωνο, αλλά αυτή τον απέρριψε λέγοντας του ότι είναι μακριά το σπίτι του…

Με βαριά φωνή μονολόγησε:

 «Κάποτε γούσταρες… τώρα δεν γουστάρεις…

Κάποτε σου άρεσε η θέα… τώρα δεν σ’ αρέσει…» 

Η ΠΡΩΤΗ ΔΙΚΗ

Στο πρώτο μου δικαστήριο είχαν έρθει μαζί μου για συμπαράσταση η Ευδοξία και ο Ησύχιος. Η παρουσία τους ήταν πολύ σημαντική, καθώς όλη την ώρα με εμψύχωναν...

Η περιπέτειά μας ξεκίνησε από την θυρίδα των Γραμματίων Προείσπραξης. Η τύχη μας επιφύλαξε εκείνη την ώρα, να έχει μια μόνο μια υπάλληλο (ενώ κανονικά πρέπει να έχει τρείς), η οποία ατάραχη (σα Βούδας) πατούσε τα πλήκτρα του υπολογιστή με το ένα χέρι και με το ένα δάκτυλο. Όπως ήταν φυσικό, δημιουργήθηκε μια τεράστια ουρά και χρειάζονταν ο τριπλάσιος χρόνος για να τελειώσουμε από εκεί...

Μετά αναζητήσαμε κυλικείο για να πιούμε ένα γρήγορο καφεδάκι, για καλή μας τύχη στο ίδιο κτίριο που ήταν η αίθουσα του Δικαστηρίου, είχε στον πρώτο όροφο κυλικείο. Το βρήκαμε, αφού πρώτα πήρα λάθος κατεύθυνση και κόντεψα να μπω στο γραφείο του Προέδρου του Πρωτοδικείου… Κάτω στην αίθουσα τα πράγματα ήταν άγρια, καθώς ήταν ασφυκτικά γεμάτη από δικηγόρους, μάρτυρες και κοινό. Βγήκαμε έξω και εγώ έλεγχα τα νούμερα κάθε τόσο. Όσο η ώρα περνούσε και πλησίαζε το νούμερο μας, το κεντρικό πρόσωπο της ημέρας (ο μάρτυρας) δεν είχε έρθει… Αγωνία – τηλέφωνα – εκνευρισμός… Επιτέλους ήρθε και μπήκαμε στην αίθουσα. Ξαφνικά μου ανακοίνωσε  ότι «εδώ έχει πολύ κόσμο - βρωμάει -  εγώ ξαναβγαίνω» το σπαρακτικό μου ύφος την μετέπεισε και τελείωσε η όλη διαδικασία χωρίς απρόοπτα… με την φράση ορίστε ο Φάκελος μας κ.  Πρόεδρε (Γιάγκος).

Πήγαμε για καφέ με τα παιδιά, στις γνωστές καφετέριες απέναντι από την Ευελπίδων, όπου οι δικηγόροι επιδίδονται στο προσφιλές τους σπορ… Δημόσιες Σχέσεις και χαλαρές κουβεντούλες μεταξύ τους, οι οποίες συνοδεύονται από τις ανάλογες υπερβολικές χειραψίες- αγκαλιές κτλ.  Ενώ συζητούσαμε για την δίκη,  ο Ησύχιος είχε την εύλογη απορία «μα γιατί είχε τόσες γριές?» του απάντησα ήρεμα «είναι λογικό Δημοσιεύσεις Διαθηκών είναι… θα το βλέπουν σαν την τελευταία πράξη του γάμου τους» η εξήγησή μου αυτή δεν συγκίνησε κανέναν, αλλά δεν έχει σημασία…

 Όπως είπε και το μεγάλο πρόσωπο – φωτεινός καθοδηγητής «φιλιά είναι να νοιάζεσαι, να νιώθεις και να τον πονάς τον άλλο».

Εγώ σε αυτό, στάθηκα πολύ τυχερός στην ζωή μου.

Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ

Μια κρύα και συννεφιασμένη Δευτέρα στα τέλη του Ιανουαρίου του 2010 ξεκίνησα την δεύτερη φάση της άσκησής μου, αμέσως μετά την λήξη της στρατιωτικής θητείας μου. Ξύπνησα ενθουσιασμένος, έβαλα δυνατά μουσική στο Mp3, ήπια γρήγορα τον καφέ μου, ρίχνοντας μια ματιά στο ημερολόγιο για τις εργασίες της ημέρας.

Είχε φτάσει η ώρα,  χαρτοφύλακας ανά χείρας και «φύγαμε»… Άνοιξα την εξώπορτα του σπιτιού μου, στάθηκα λίγο να με χτυπήσει ο πρωινός αέρας και ανηφόρησα προς την Ευελπίδων, η οποία είναι από τους ωραιότερους δρόμους της Αθήνας, με το πεδίο του Άρεως, το πάρκο των Δικαστηρίων και την προνομιακή θέα στο Λυκαβηττό.

Μετά από λίγο έφτασα στην κεντρική είσοδο των Δικαστηρίων, θυμήθηκα την πρώτη φορά που την πέρασα, το άγχος που είχα, τον φόβο, το άγνωστο που ανοίγονταν μπροστά μου... Αυτή τη φορά την πέρασα με άνεση, έδειξα την ταυτότητα του ασκουμένου και ο δόκιμος αστυνομικός με κάποια επισημότητα (καθώς θα ήταν πολύ νέος και ψαρωμένος) μου είπε «περάστε κύριε…»

Όλες οι μεγάλες καριέρες κάπως έτσι άρχισαν, σκέφτηκα. Μπήκα στον γνώριμο προαύλιο χώρο και κινήθηκα προς το κτίριο της Εισαγγελίας. «Επιτέλους πίσω στην Αρένα!!!» Ξαφνικά σήκωσα το βλέμμα μου και αντίκρισα ένα αλαλάζων πλήθος από Δικαστές, αστυνομικούς, δικηγόρους, πολίτες (με ή χωρίς χειροπέδες) και αθίγγανους περιπλανώμενους να έρχεται καταπάνω μου φωνάζοντας «όλοι έξω – έχει μπει βόμβα – φύγετε τώρα». Κοκάλωσα, δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται...

Βρέθηκα στο απέναντι παρκάκι, κάθισα μελαγχολικά σε ένα παγκάκι και άναψα τσιγάρο, άνοιξα και την ομπρέλα καθώς είχε αρχίσει η βροχή και σκέφτηκα φωναχτά:

Κάπως έτσι τελειώνουν οι μεγάλες καριέρες…

Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΛΑΜΠΑ

Για πολύ καιρό έψαχνα μια λάμπα γραφείου με γυάλινο πράσινο καπέλο. Παρόλο που το σχέδιο της είναι πολύ κλασσικό, δεν μπορούσα να βρω μια που να μου αρέσει. Από αυτή την δύσκολη θέση, με έβγαλε ο Ησύχιος, ο οποίος μου έκανε δώρο μια. Μόλις την έφερε, ενθουσιάστηκα, ήταν ακριβώς αυτή που έψαχνα, χαρούμενοι  και οι δύο, ασχοληθήκαμε με την τοποθέτησή της, περιμένοντας την αδελφή μου για να πιούμε καφέ.

Την αδελφή μου την χαρακτηρίζουν η ευθύτητα και η ειλικρίνεια, καθώς και η παντελής έλλειψη διπλωματίας, που για πολλούς είναι και το μεγάλο της προσόν. Πολλές φορές όμως αυτό έχει κάποιο κόστος, ιδίως για τον άμαχο πληθυσμό…

Όταν ήρθε στην Μαυρομιχάλη, αντίκρισε την λάμπα και μου είπε ξερά,  «μα καλά – από όλες τις λάμπες αυτή τη μαλκ**** πήγες και πήρες;». Μου ήρθε συγκοπή, ήθελα να ανοίξει η Γη να με καταπιεί, κρύος ιδρώτας με έλουσε… άρχισα να της κάνω νοήματα. Γούρλωσα τα μάτια μου, πήρα όλους τους μορφασμούς που μπορεί να πάρει ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε απόγνωση. Αυτή δεν αποκρίθηκε. Επιπλέον με ρώτησε (γιατί – προφανώς δεν κατάλαβε… ) «μα καλά, γιατί κάνεις έτσι;»

Παραδόθηκα… της απάντησα ξέπνοα «Κλειώ… την λάμπα αυτή μόλις τώρα μου την έκανε δώρο ο Ησύχιος και μου αρέσει πολύ – αυτή ήθελα να πάρω και εγώ…»

Τότε αυτή ατάραχη, σαν να μην τρέχει τίποτα… σαν να μην έχει γίνει κάτι… γυρίζει προς τον Ησύχιο, ο οποίος είχε μείνει άφωνος και του χαμογελάει, της χαμογελάει και αυτός. Για μια στιγμή σκέφτηκα, δεν μπορεί θα του ζητήσει συγνώμη…

Τότε του λέει «ε βέβαια, φίλος του αδελφού μου δεν είσαι; Το ίδιο χάλια γούστο έχεις και εσύ…»

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Tα ανθρώπινα δικαιώματα είναι βασικά δικαιώματα και θεμελιώδεις ελευθερίες που δικαιούνται όλοι οι άνθρωποι, κατοχυρώνονται στο πρώτο άρθρο της Οικουμενικής Διακήρυξης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών «Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και στα δικαιώματα». Στην Ελλάδα κατοχυρώνονται στο Σύνταγμα. Εφαρμόζονται σε όλη την Ελληνική Επικράτεια για όλους τους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτή.

Η Ευδοξία ανήκει στους αντικαπνιστές, δεν δείχνει κανένα έλεος στην απολαυστική συνήθεια του καπνίζειν. Δεν υποχωρεί με τίποτα από τις θέσεις αυτές. Είναι κατά κάποιο τρόπο μια Savonarola του καπνίσματος, είμαι σίγουρος, πως θα ένιωθε πραγματική ανακούφιση εάν απαγορεύονταν  το κάπνισμα και θα έβλεπε με ικανοποίηση την μαστίγωση των αμετανόητων σε κεντρικές πλατείες.

Εγώ και ο Ησύχιος έχουμε την τύχη, να απολαμβάνουμε την φιλοξενία της, φυσικά υπό τους όρους της. Το κάπνισμα στο σπίτι απαγορεύεται δια ροπάλου. Το μόνο μέρος που γίνεται ανεκτό είναι το μπαλκόνι (ασχέτως με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν) και φυσικά με κλειστές τις μπαλκονόπορτες.  Καθώς ένα από τα πολλά (υπερφυσικά) προσόντα της Ευδοξίας είναι η ισχυρότατη όσφρηση!!!

Ένα παγωμένο βράδυ, μόλις γυρίσαμε από έξω, μας ανακοίνωσε πως τα ρούχα μας μυρίζουν και πως πρέπει να περάσουν την νύχτα έξω στο μπαλκόνι. Με μεγάλη απροθυμία της τα παραδώσαμε, διαμαρτυρόμενοι πως αυτά θα ποτίσουν υγρασία. Με το ακαταμάχητο γελάκι της τα προσπέρασε όλα αυτά. Σε κάποια στιγμή γυρίζει προς τον Ησύχιο και του λέει «Θα βγάλεις έξω και το παντελόνι σου».

Τότε αυτός εξανέστη, το κουταβίσιο του πρόσωπο συσπάστηκε και της φώναξε «όχι κυρία μου, δεν το βγάζω – έχουμε και μια αξιοπρέπεια»

ΑΝΤΑΛΑΣΣΟΝΤΑΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥΣ

Υπάρχουν πολλά ινστιτούτα, ιδρύματα και οργανώσεις όπου οργανώνουν ομιλίες. Συνήθως, μετά την τοποθέτηση του κεντρικού ομιλητή ακολουθούν ερωτήσεις και σχόλια από τους ακροατές. Με αυτό τον τρόπο όλοι είναι ικανοποιημένοι. Ο ομιλητής πιστεύει, ότι έχουν απήχηση οι απόψεις του και οι παρεμβαίνοντες ακροατές, ότι εκφράζοντας την άποψή τους, θα αναγνωριστεί από τους άλλους ως σημαντική.

Μαζί με τον Αριστείδη βρεθήκαμε σε ομιλία, γνωστού ινστιτούτου των Αθηνών. Οι παρεμβάσεις του οποίου, διαμορφώνουν με ποικίλους τρόπους τις απόψεις της παγκόσμιας κοινότητας στα φλέγοντα ζητήματα (όχι, δεν ήταν η λέσχη Βilderberg – αλλά δεν μου επιτρέπεται να πω περισσότερα…)

Παρακολουθήσαμε, ευλαβικά, μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία,  με θέμα  τις πολλαπλές επιλογές που προσφέρονται στον σύγχρονο άνθρωπο  (πάνω σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του) και στον τρόπο δημιουργίας ενός μηχανισμού επιλογής των επιλογών, με αποτέλεσμα να καταλήγει (ο άνθρωπος) στην επιλογή αυτή που θα του προσφέρει ευτυχία!!!

Μετά το τέλος της ομιλίας, έγινε πιο έντονο το ήδη υπάρχον πρόβλημα… Η ομιλία ήταν μαγνητοσκοπημένη και ο αξιόλογος ομιλητής, είχε αφήσει 3 λακέδες στη θέση του. Ο πρώτος με αξιοπρέπεια και σοβαρότητα διεύθυνε (βαρετά) την συζήτηση, κοιτάζοντας συνεχώς το ρολόι του. Ο Δεύτερος, ειρωνικός, σνομπ,  με ελιτίστικο ύφος (ψευδό) διανοούμενου, πίστευε ότι απευθύνεται σε Ζουλού και  δεν δέχονταν ερωτήσεις…

Ο τρίτος στα μαύρα ντυμένος, σα λαδωμένος ποντικός, με ύφος νονού της νύχτας, έκανε τοποθετήσεις τύπου  «να σου πω - εγώ που ξέρω - να σου εξηγήσω κτλ» κάνοντας παράλληλα κατάχρηση κρύων ανεκδότων, στα οποία ανταποκρίνονταν μόνο η κοπέλα του. Για μια στιγμή η συζήτηση ξέφυγε από τις «επιλογές» και πήγε στην ζοφερή καθημερινότητα. Αφού μας πληροφόρησε πως διατηρεί 2 καταστήματα στη Ρουμανία (είσαι μια Μάρκα εσύ…) μας διαβεβαίωσε πως δεν επικρατεί παντού διαφθορά και πως πολλοί εφοριακοί είναι στη φυλακή, «και πού το ξέρεις ρε λαμόγιο, έχεις πάει στη φυλακή να τους μετρήσεις;;;» - εύλογη απορία…

Φύγαμε με τον Αριστείδη με ανάμικτα συναισθήματα, περπατώντας την Πανεπιστημίου, έξω από την Φιλεκπαιδευτική Εταιρία, θυμηθήκαμε τον Γιάγκο Πεσματζόγλου «ανταλλάσσαμε στοχασμούς με τον Παναγιώτη Κανελόπουλο… πάνω σε όλα τα θέματα»…

Ο tempora o mores!!!

ΤΑΜΕΙΟ ΝΟΜΙΚΩΝ

Η από μασίφ μπρούτζο πόρτα του κτιρίου ανοίγει με δυσκολία, προκαλώντας έναν ανατριχιαστικό ήχο, σκοτάδι, μετά σκάλες που οδηγούν σε μια ξύλινη περιστρεφόμενη πόρτα, μετά και άλλες σκάλες που οδηγούν στην αίθουσα υποδοχής. Φως, το οποίο προσπαθεί να περάσει από το τεράστιο βιτρό της Θέτιδας. Στο δάπεδο μάρμαρα τα οποία εναλλάσσονται με ψηφιδωτά. Πίνακες με αυστηρούς γέρους που κοιτούν επίμονα…

Αυτή είναι η πρώτη γεύση που επιφυλάσσει το δαιδαλώδες και πολυώροφο κτίριο του Ταμείου Νομικών στον επισκέπτη του. Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει ακριβώς την εποχή που το έφτιαξαν (κάπου μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης Σταυροφορίας). Οι υπάλληλοι ακίνητοι, άχρωμοι σαν αγάλματα…

Εκείνη την περίοδο, το επισκεπτόμουν συχνά, καθώς ήθελα να εξοφλήσω τις εισφορές μου ως ασκούμενος και να πάρω την πολυπόθητη ασφαλιστική ενημερότητα με απώτερο σκοπό να ολοκληρώσω στην εφορία την έναρξη.

Στην αρχή απευθύνθηκα στο τμήμα εισφορών (2^ος) όπου με παρέπεμψαν στο πρωτόκολλο (1^ος) για να υποβάλλω αίτηση, από εκεί στο μητρώο (4^ος) μετά πάλι στον (2^ο) όπου η κ. Μπρύνχιλντρ με διαβεβαίωσε πως σε 20 μέρες θα έχει βεβαιωθεί η οφειλή μου.

Πράγματι σε 20 μέρες  πήγα ξανά, αυτή τη φορά η κ. Σιγκρντρίφα, η οποία αντικαθιστούσε την κ. Μπρύνχιλντρ, με διαβεβαίωσε ότι όλα βαίνουν καλώς και πως σε 10 μέρες να πάρω τηλέφωνο την ίδια και να έρθω να πληρώσω. Τηλέφωνο πήρα... αλλά οι Βαλκυρίες δεν απαντούν σε τηλέφωνα!

Πήρα την κατάσταση στα χέρια μου, ξέχασα την Γαλλική μου παιδεία, την ευγένειά μου, τους τρόπους καλής συμπεριφοράς και φανερά εκνευρισμένος πήγα στην κ. Μπρύνχιλντρ και της ζήτησα να πληρώσω. Είχα υπολογίσει, με την βοήθεια δύο μαθηματικών, ενός λογιστή και μιας καφετζούς το ποσό που του όφειλα. Μου απάντησε πως θα με πάρει η κ. Σβάφα τηλέφωνο… Εξερράγην... «Δεν έχει τέτοια, δεν θα πάρει ποτέ τηλέφωνο, θέλω να μιλήσω τώρα  στον κ. Οντίν (διευθυντής) αυτοπροσώπως».

Με τα πολλά έφτασα στο γραφείο του Οντίν (5^ος) όπου του εξήγησα το πρόβλημά μου και σχεδόν κλαίγοντας του είπα «είμαι ένας ευσυνείδητος φορολογούμενος - ασφαλισμένος, αφήστε με να πληρώσω... έχω εδώ τα λεφτά μαζί μου… cash».

Η ακίνητη μορφή συσπάστηκε, μια λάμψη φώτισε τα παγωμένα μάτια του… «και δεν το λες από την αρχή, νομίζαμε ότι ήθελες να κάνεις ρύθμιση χρεών…»

ΤΑ ΚΥΘΗΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΔΟΥΜΕ

Το ταξίδι στα Κύθηρα, φέρνει στο μυαλό πολλούς συνειρμούς, το νησί διεκδικεί την ταύτισή του με την Θεά Αφροδίτη (με ότι ευχάριστες σκέψεις δημιουργεί αυτό). Από την ταινία του Αγγελόπουλου μέχρι και το τραγούδι «τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα δούμε» όλοι υμνούν την μαγική ομορφιά του, ουχί αδίκως…  άγρια ομορφιά, παρθένες παραλίες, ηλιοβασιλέματα, εναλλακτικούς ταξιδιώτες με πνευματικές ανησυχίες…

Το καλοκαίρι λοιπόν ταξίδεψα στα Κύθηρα , για πρώτη φορά, μαζί με τον Ξάδελφο, την  Μάγδα και τον κοινό μας φίλο τον Σάμπι. Με άλλα λόγια το ζευγάρι μαζί με τις συμπεθέρες… Τα παιδία είναι λάτρεις του νησιού και έχουν πάει πολλές φορές.

Μεταξύ των πολλών αρετών του ξαδέλφου συγκαταλέγεται και η κοινωνικότητα, ένα βράδυ λοιπόν κάναμε μια στάση να δούμε τον Φρίξο, ιδιοκτήτη ξενοδοχείου που είχε περάσει το προηγούμενο καλοκαίρι και είχε γίνει πολύ φίλος του.

Η εικόνα του Φρίξου απέχει παρασάγγας από την εικόνα αξιοπρεπούς ιδιοκτήτη ξενοδοχείου, ενώ είναι άτομο της ηλικίας μας, είναι λες και έχει βγει από βιντεοκασέτα της δεκαετίας του 80. Παραδοσιακός τύπος, ανοιχτό πουκάμισο, καδένα και κομπολόι στο χέρι. Έπαθα την πλάκα μου… τις περισσότερες φορές που μίλαγε έκλεινε με νόημα το μάτι στο ξάδελφο, για λόγους, που ακόμα και τώρα, δεν τους έχω καταλάβει.

Η βραδιά πέρασε με τον Φρίξο να διηγείται με γλαφυρότητα ιστορίες με τους πελάτες του ξενοδοχείου, όλες σεξιστικού περιεχομένου…. Ένα ζευγάρι το οποίο δεν έκλεινε τα παράθυρά του, μια που φώναζε, κάτι άλλες με Ιταλούς και Ιταλίδες, μια τραβεστί με τον άντρα της…

«Μάνα μου αυτό δεν είναι ξενοδοχείο… το Μoulin Rouge είναι…»

Εάν όμως τα παραβλέψει κανείς όλα αυτά, ο χώρος του ξενοδοχείου είναι εξαιρετικός, έτσι, λίγο πριν φύγουμε, σε προτροπή δική μου να έρθουμε το Πάσχα, ο Φρίξος απάντα άμεσα «Αμέ Χάρη μου, να έρθετε, θα βάλω  δέκα αρνιά δίπλα στην πισίνα και τα κλαρίνα να παίζουν από το πρωί, έτσι για να γουστάρουμε»!!!

ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ

Στις πολιτισμένες δυτικές χώρες αποτελεί κοινό τόπο, ότι η μεγαλύτερη μερίδα των ανθρώπων προτιμά να διασκεδάζει το Σάββατο βράδυ. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα, μυθικές διαστάσεις όμως παίρνουν τα Αυγουστιάτικα Σαββατόβραδα στην Ελληνική επαρχία…

Αυτό διαπιστώσαμε μαζί με τον Αριστείδη και τον Ησύχιο,  όταν λίγο μετά τις τέσσερις το απόγευμα, τα πλήθη από την παραλία άρχισαν να αποχωρούν μαζικά, λες και έδωσε κάποιος ένα αόρατο κάλεσμα, σαν να ήταν όλοι συγχρονισμένοι. Ρώτησα τον Ησύχιο γιατί συμβαίνει αυτό, «ε, πάνε οι άντρες να πλύνουν το αυτοκίνητό τους και οι γυναίκες να ετοιμαστούν – είναι Σάββατο Βράδυ».

Αποχωρήσαμε και εμείς από την παραλία, αφού είχαμε μείνει σχεδόν οι τρείς μας. Στάση σε τοπική ταβέρνα, φαγάκι, ξεκούραση και μετά μετάβαση σε μικρή πόλη διαθέτουσα  μεγάλη προκυμαία, πλούσια νυχτερινή ζωή και καλό φαγητό.

Ως αθλητικοί τύποι, περπατήσαμε όλη την προκυμαία, ως άνθρωποι του πνεύματος σταματήσαμε σε κάθε πάγκο με βιβλία, ως ρομαντικοί καθίσαμε στην ακρογιαλιά, ως εκλεπτυσμένοι όλη την ώρα που κάναμε τα παραπάνω, αναζητούσαμε το ιδανικό μπαρ. Σε μια στιγμή κοιτάξαμε την ώρα και διαπιστώσαμε δύο πράγματα, πως είχε πάει 2 και μισή πρωί και πως ή όλη αύτη διαδικασία μας άνοιξε την όρεξη. Καταλήξαμε λοιπόν σε μια πιτσαρία, η οποία προς απογοήτευση των ανθρώπων της, ήταν ανοιχτή.

Αισθανθήκαμε όμως τύψεις, πώς να φύγουμε, χωρίς να μην έχουμε «Διασκεδάσει;»  Σάββατο βράδυ ήταν. Με αυτές τις σκέψεις και με τις προτροπές του άοκνου Ησυχίου, πήγαμε σε κεντρικό night club της περιοχής, στο οποίο ελάμβανε χώρα live event, με γνωστό τροβαδούρο (ούτε η μάνα του δεν τον ήξερε). Αποφύγαμε τον συνωστισμό με το πλήθος καθήμενοι στα εξωτερικά τραπεζάκια.

Πέρασε από μπροστά μας όλη η afan gate του νομού… οι «γαμπροί» με ύφος μπλαζέ, βαρύ, μάγκικο, μαλλί παστωμένο με τζελ ή μπριγιαντίνη, πουκάμισα λευκά, στενά με το κουμπί έτοιμο να αυτοκτονήσει, μυτερά παπούτσια, χρήσιμα για να σκοτώνουν τα ενοχλητικά ζωύφια και ενίοτε ένα πούρο στο στόμα. Οι «νύφες» με ύφος μοιραίας γυναίκας (femme fatale),  μαλλί από κομμωτήριο, φορώντας ότι βρήκαν μπροστά τους, από την παλιά εμπριμέ κουρτίνα της γιαγιάς μέχρι  την περσινή αποκριάτικη λαμέ φορεσιά και φυσικά μπότες, απαραίτητο καλοκαιρινό αξεσουάρ…

Μέσα σε όλη αυτή την πανδαισία πέρασε και ένα ζευγαράκι... αυτός το τοπικό πρώτυπο του άντρα, αδύνατος, ντυμένος στα λευκά με αγέρωχο ύφος (Bostonians) περπατούσε γρήγορα προς την είσοδό, πίσω του ακολουθούσε αγκομαχώντας η κοπέλα του, γεματούλα, ντυμένη Γαλάζιος Δούναβης, της οποία το πρόσωπό πρόδιδε τις σκέψεις της «στάσου που πας… περίμενε… έχω φάει και δύο κεμπάπ»…

THE DUCHESS OF TRIPOLIS

Αγαπημένος προορισμός (σχεδόν)  κάθε δεύτερου Σαββατοκύριακου είναι ένα εστιατόριο της Τρίπολης, το οποίο βρίσκεται λίγο έξω από την πόλη, σε ένα υψωματάκι προσφέροντας ωραία θέα στους επισκέπτες. Από διαβολική σύμπτωση, κάθε φορά που το επισκεπτόμαστε, πεινάμε πάρα πολύ. Μας κυριεύει λοιπόν, αυτό το μετακατοχικό  σύνδρομο του «θέλω να τα φάω όλα – ακόμη και το μάγειρα».

Είναι γνωστό πως το μάτι είναι αχόρταγο, έτσι η παραγγελία έχει κάτι από Ρωμαϊκό Όργιο εποχής Καλιγούλα (τα καλύτερα όργια που είδε ποτέ η ανθρωπότητα). Ο μαιτρ κάθε φορά χρησιμοποιεί και δεύτερη σελίδα. Όταν έχουμε τελειώσει με την απαρίθμηση των πρώτων πιάτων, η οποία γίνεται με καταιγιστικό ρυθμό, προχωράμε στα κυρίως αρχίζοντας με τη φράση «ωραία και τώρα τί θα φάμε;», προσθέτοντας περισσότερη αγωνία στο βλέμμα του μαιτρ.

Μόλις τελείωσε το συγκεκριμένο  όργιο, μετά από 2 ώρες, σχεδόν όλοι είχαν καταθέσει τα όπλα, πέρα από τα βογγητά «θα πεθάνω, δεν πάει άλλο κτλ» άρχισαν τα μάτια να βασιλεύουν. Ως άλλοι βόες, χρειαζόμασταν ύπνο για να χωνέψουμε… ακόμα και εγώ, που δεν μπορώ να κοιμηθώ το μεσημέρι, εκείνη τη φορά κοιμήθηκα…

Ξύπνησα πρώτος, νεκρική σιγή στο σπίτι, ο Ησύχιος και η Ευδοξία κοιμόντουσαν ακόμα, έφτιαξα ένα μίνι καφεδάκι, κάνοντας λίγο περισσότερο θόρυβο, μήπως και καταφέρω να τους ξυπνήσω. Τίποτα, σε κάποια φάση χτύπησα λίγο δυνατότερα την πόρτα και είχα το πρώτο αποτέλεσμα. Ξύπνησε ο Ησύχιος, τώρα έμενε μόνο η Ευδοξία.

Άρχισα να μιλάω δυνατά στον Ησύχιο, σκέφτηκα ότι θα ξυπνήσει η άλλη, δεν μπορεί… τίποτα όμως… Άρχισα να ανησυχώ, η ώρα περνούσε και διακυδεύονταν η σαββατιάτικη έξοδος, η μπυρίτσα μας. Τα πράγματα σοβάρεψαν…

Πήρα λοιπόν την απόφαση να την ξυπνήσω. Πήγα όσο πιο ήρεμα μπορούσα και με γλυκιά φωνή της μίλησα, χαϊδεύοντας παράλληλα το κεφάλι της. Εκείνη μουρμούρισε και με ένα απαξιωτικό νεύμα, τύπου φύγε – φύγε, με έδιωξε και γύρισε πλευρό.

Κάθισα απογοητευμένος στο γραφείο της και σκέφτηκα… The Duchess… of Tripolis!!!

ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Η περίοδος των εκπτώσεων στην Ιταλία, δεν μπορεί να αφήσει κανένα ασυγκίνητο.  Ακόμα και ο πιο ακροαριστερός αντικομφορμιστής, ο οποίος ντύνεται με ταγάρια και κάνει μπάνιο κάθε 10 μέρες από άποψη, θα έβρισκε μια καινούργια χλαίνη σε πολύ ενδιαφέρουσα τιμή. Ακόμα και το gothic φρικιό θα έβρισκε σε προσφορά δερμάτινα  με καρφιά, αλυσίδες και διάφορα χαριτωμένα αξεσουάρ... για όλους έχει κάτι.

Έτσι και εμείς βγήκαμε, όλοι μαζί παρέα, με σκοπό να επιδοθούμε με πάθος σε αυτό το καταναλωτικό όργιο, επισκεφτήκαμε ως οφείλαμε όλα καταστήματα. Οι πιο οργανωμένοι είχαν και σημειωματάριο για να συγκρίνουν τις τιμές! Ακραίο – δεν λέω – αλλά είναι αποτελεσματικό. Το τέλος της εξόρμησης μας βρήκε σε ένα café, για ξεκούραση και κουβεντούλα.

Φυσικά αντικείμενο της συζήτησης ήταν οι αγορές του καθενός και κυρίως η τιμή προϊόντων. Ενώ τα αίματα είχαν ανάψει, ο Μενούσης, ο οποίος περίμενε να μιλήσει τελευταίος, βγάζει από την σακούλα του, με θεατρικό τρόπο -  λες και θα έβγαζε το Excalibur -  μια απλή άσπρη μπλούζα Benetton την κοιτάει εκστασιασμένος και αρχίζει το παραλήρημα… «Κοιτάξτε την, δείτε την ποιότητα, το μοντέρνο σχέδιο, την εξαιρετική πλέξη – πιάστε την  λίγο... και πόσο την πήρα, πείτε μου μια τιμή – όχι πείτε μου», περίμενε ότι θα μέναμε όλοι άφωνοι. Οι αντιδράσεις τις παρέας ήταν σχετικά χλιαρές πλην μιας…

Στην άλλη άκρη κάθονταν ο Isnogood, τυπικό δείγμα ανθρώπου βορείων προαστίων – με αίσθηση του χιούμορ όμως, ο οποίος παραμόνευε σιωπηλά και υπομονετικά σαν αράχνη, όταν τελείωσε ο Μενούσης το λογύδριό του, γύρισε και του είπε με βαριά φωνή «τι μπλούζα είναι αυτή; Benetton; Έχω πάρει και εγώ μια για να καθαρίζω το παρμπρίζ της Μπε Μπας μου»…

ΘΕ'Ι'ΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Διατείνομαι ότι η εξωτερική ομορφιά είναι πιο ισχυρή από την ευφυΐα, καθώς η πρώτη είναι αυταπόδεικτη ενώ η δεύτερη πάντα αποδείξιμη. Όλοι μας έχουμε γίνει μάρτυρες ανθρώπων που μπαίνουν σε ένα μέρος και το γεμίζουν, τραβώντας πάνω τους όλα τα βλέμματα. Ζητήματα γεννώνται όταν οι άνθρωποι αυτοί ανοίξουν το στόμα τους… αλλά δεν είναι του παρόντος.

Ήμουν μαζί με τον σύντροφο εν όπλοις Φρίξο, δίνοντας  για ακόμη μια φορά μαζί εξετάσεις. Αυτή τη φορά προφορικά, στους «τομείς» της νομικής, οι οποίοι στεγάζονται στην οδό Ιπποκράτους, σε ένα κτίριο του ‘50 με κάτι μπλε πλακάκια στην πρόσοψή του, θυμίζοντας κάτι από Ισλαμαμπάντ ή μπλε τζαμί.

Το μάθημα, όχι ιδιαίτερα δύσκολο – αλλά ο καθηγητής ιδιαίτερος… είχαμε μαζευτεί περίπου 20 άτομα, χωριστήκαμε σε γκρουπ των 5 και περιμέναμε τον καθηγητή  να εμφανιστεί, αγωνιώντας και προσπαθώντας να διαβάσουμε ότι προλάβουμε. Πέρασε λίγο η ώρα και ήρθε ο θείος ιδρωμένος ζητώντας μας ευγενικά συγνώμη.

Περάσαμε οι πέντε πρώτοι, 4 φοιτητές και μια φοιτήτρια – ξωτικό, πραγματικά πολύ όμορφη…  σαν άγαλμα. Μετά από τα τυπικά που λένε σε αυτές τις περιπτώσεις (από πού είσαι; – χρωστάς πολλά; κτλ), άρχισε η εξέταση ή καλύτερα η Άλωση της Κωνσταντινούπολης, οι ερωτήσεις του θείου ήταν από άλλο πλανήτη, ενώ άρχισε εύκολα με ορισμούς κατέληξε στην πιο απίστευτη εξαίρεση, σε απίθανες νομολογίες επαρχιακών δικαστηρίων – μέχρι και νομολογία του Ανώτατου Γερμανικού Ακυρωτικού Δικαστηρίου ρώτησε!!!

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όλων μας, πήγαμε όλοι άκλαυτοι, ο θείος δεν έμεινε ικανοποιημένος, έμεινε για μια στιγμή σιωπηλός και ύστερα είπε «λοιπόν κύριοι κοπήκατε όλοι, να διαβάζετε περισσότερο, η δεσποινίς 6!!!», ο ανδρικός πληθυσμός εξεγέρθηκε, ο Φρίξος τον ρώτησε ευγενικά μεν αλλά έντονα «μα γιατί η συνάδελφος 6 κ. Καθηγητά, αφού τα ίδια είπαμε όλοι;».

Εκείνος τον κοίταξε επίμονα και του απάντησε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο «δεν την αδίκησε ο Θεός, εγώ θα την αδικήσω;»

ΛΙΜΝΗ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ

Η λίμνη της Βουλιαγμένης είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος, λόγω της τοποθεσίας της (στην άκρη του αστικού ιστού) καθώς και των επισκεπτών της (οι τελευταίοι αστοί της πόλης)  τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε.  Τα ημίγλυκα νερά της έχουν θεραπευτικές ιδιότητες, είναι θερμά και σε αυτά ζει ένα, μοναδικό στο κόσμο, μαύρο ψαράκι. Έχει υπόγεια σπήλαια που δεν έχουν χαρτογραφηθεί ακόμα, με μερικούς δύτες που δεν βγήκαν ποτέ ξανά στην επιφάνειά της.

Με τα παραπάνω δεδομένα, ξεκινήσαμε με τον Αριστείδη την εκδρομή μας. Η πρώτη εντύπωση ήταν πολύ καλή, ο περιβάλλον χώρος είναι πολύ περιποιημένος, δέντρα, λουλούδια, θάμνοι, γκαζόν, πλακόστρωτο, μαρμάρινα σκαλοπάτια, ξύλινες ξαπλώστρες, ξύλινες καμπίνες αλλαγής, γκαρσόνια με μαύρο παντελόνι και λευκό πουκάμισο.

«Εδώ είμαστε» σκεφτήκαμε, ιδού το αστικό περιβάλλον που αναζητάμε, μακριά από το αγριεμένο πλήθος. Για μια στιγμή νομίζαμε πως θα βλέπαμε τον Τάκη Χόρν και την Ελένη Βλάχου σε ένα τραπεζάκι να πίνουν καφέ και πως μέσα από τα νερά θα έβγαιναν ο Κωστάκης Τσάτσος και ο Παναγιώτης Κανελόπουλος (όλοι πολύ φίλοι μας – κοινοί – από παλιά).

Αλλά φευ…

Βρήκαμε ένα τραπεζάκι, αφήσαμε τα πράγματα και πηγαίνοντας προς το νερό… πέσαμε σε μια ομάδα γριών, ξεχασμένων εδώ και χρόνια από το Θεό, όταν επιτέλους καταφέραμε να μπούμε στο νερό, επιχειρώντας περίπλοκους και επικίνδυνους ελιγμούς για να περάσουμε τις γριές, παρατηρήσαμε πως όπου και να κοιτάζαμε βλέπαμε τεράστια ρολόγια, «μισή ώρα μου έχει πει ο γιατρός μου, είναι καλά…» σχολίασε ο Αριστείδης με φωνή γριάς, το γέλιο μου έκανε αντίλαλο και πλήγωσε την νεκρική σιωπή της λίμνης, «ησυχία ο Ηγούμενος κοιμάται… θα τον ταράξετε…» αντέταξε ο Αριστείδης.

Επιστροφή στο τραπεζάκι μας, μέχρι να έρθει ο μαιτρ, ο Αριστείδης και εγώ ανοίξαμε τις εφημερίδες και τα βιβλία, αλλά δεν μπορέσαμε να διαβάσουμε... δίπλα μας κάθονταν δύο κύριες, χήρες από χρόνια, που μιλούσαν για μασάζ «πολύ καλός σου λέω… και αυστηρά επαγγελματίας», απέναντί μας κάθονταν ένας κύριος, μάλλον πρώην διευθυντής Τράπεζας πριν τους βαλκανικούς, ο οποίος είχε τοποθετήσει το μπουκάλι της μπύρας του σε σαμπανιέρα και κατασπάραζε μια ποικιλία αλλαντικών για τέσσερα άτομα. Για όνομα του Θεού… Έξω οι Βλάχοι από τη Λίμνη!!!

Τέλος ήρθε ο μαιτρ,  γυρίζω και του λέω «θα θέλαμε δύο φρέντους μέτριους» ακόμα δεν έχω καταλήξει πως το ξεστόμισα αυτό, ήταν όμως η χαριστική βολή, το όνειρο της αστικής εκδρομής πνίγηκε στα θολά νερά της λίμνης…

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΟΥ ΜΥΚΕΡΙΝΟΥ

Κάθε επισκέπτης που πηγαίνει στην Αίγυπτο και σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να δει τις Πυραμίδες, έτσι και εγώ βρέθηκα σε αυτές πριν από δύο χρόνια. Αγνόησα τις συμβουλές και τις οδηγίες του συνοδού μας και απομακρύνθηκα από το γκρουπ (πάντα το κάνω αυτό – αλλά είμαι βέβαιος πως κάποια μέρα θα φάω το κεφάλι μου). Βρέθηκα έτσι πίσω  από την μεγάλη πυραμίδα του Χέοπα και θαύμαζα την μικρότερη του Μυκερίνου. Σε αυτό το σημείο πρέπει να ομολογήσω πως πιο εντυπωσιακό είναι το οροπέδιο της Γκίζας, ως φυσική ομορφιά, παρά οι ίδιες οι πυραμίδες.

Ενώ περπατούσα, ολοένα και απομακρυνόμουν από την τουριστική πλευρά, κάποια στιγμή  καταλαβαίνω ότι δύο ύποπτες φάτσες με περιεργάζονται, δεν έδωσα σημασία και προχώρησα – κάποια στιγμή ο ένας με πλεισίασε και  μου ζήτησε τσιγάρο, σε μια γλώσσα που θύμιζε αγγλικά με λίγα γαλλικά και με αρκετά αραβικά. Σκέφτηκα, τι βλάκας που ήμουν και πως άδικα ανησύχησα – οι άνθρωποι τσιγάρο ήθελαν… Ξαφνικά, ο άλλος ήρθε από πίσω μου και επεχείρησε να αφαιρέσει την φωτογραφική μου μηχανή.  Φοβήθηκα πάρα πολύ – αλλά του αντιστάθηκα, φωνάζοντας βοήθεια, σε όλες τις γλώσσες που γνωρίζω.

Από το πουθενά εμφανίζεται μια κοπέλα, η οποία φορούσε μια ροζ μαντίλα, μαζί με άλλους τρείς και σε άπταιστα αγγλικά ρώτησε εάν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, πριν προλάβω να απαντήσω, οι δύο τύποι είχαν αρχίσει να τρέχουν. Ευχαριστώντας τους από μηχανείς θεούς, γνωρίστηκα μαζί τους, ήταν μια παρέα φοιτητών του Πανεπιστημίου του Καίρου, ένα νιόπαντρο ζευγάρι και δύο φίλοι τους.

Το ήδη θερμό κλίμα έγινε θερμότερο όταν τους είπα ότι ήμουν έλληνας με καταγωγή από την Αλεξάνδρεια. Είναι πράγματι απίστευτο πόσο καλά υποδέχονται τους έλληνες στις αραβικές χώρες. Αλλά δεν μου έκανε αυτό εντύπωση.

Πραγματική εντύπωση μου έκαναν τα ίδια τα πρόσωπα, η μόρφωσή τους και η ευγένεια τους. Δεν είχαν καμία σχέση με το μέσο Αιγύπτιο που βλέπει ένας τουρίστας, ο οποίος είναι δουλικός περιμένοντας κάποιο φιλοδώρημα. Αυτοί ήταν περήφανοι και αξιοπρεπείς. Με συνόδευσαν μέχρι το λεωφορείο οπού και χαιρετηθήκαμε.

Λυπάμαι που δεν κράτησα επαφή μαζί τους, αλλά είμαι βέβαιος πως αυτά τα παιδιά θα ήταν ανάμεσα στους διαδηλωτές στην πλατεία Ταχρίρ…

ΜΗΝ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΕΜΕΝΑ ΕΤΣΙ

«θα σε στείλω πακέτο στη μάνα σου, μάζεψε τα πράγματά σου μωρή! Θα χάσουμε το πλοίο! Που σε βρήκα εσένα… την τύχη μου – εσύ και τα καλλυντικά σου! – νούμερο!!! που ήθελες και κραγιόνια στο camping – άντε αργείς θα χάσουμε το πλοίο» διανθισμένα με άλλα γαλλικά, φώναζε ένας τύπος στην κοπέλα του, εκείνη του απαντούσε μονότονα με πολύ ψιλή φωνή «μη μου μιλάς εμένα έτσι» ανταποδίδοντας τα γαλλικά!

Μου αρέσουν πάρα πολύ τα ζευγάρια που επικοινωνούν και εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους, με όποιο τρόπο θέλουν. Είναι πραγματικά απελευθερωτική αυτή η αίσθηση, να έχεις ένα άνθρωπο που να μπορείς να μοιράζεσαι τα πάντα!

Το  πρόβλημα αρχίζει, όταν αυτό γίνεται σε ένα camping και μάλιστα στις 9.00 το πρωί. Τότε, το συμπαθητικό ζευγάρι, θα πρέπει να λάβει υπόψη του, ότι ο δίπλα μπορεί να μην θέλει να γίνει αυτήκοος μάρτυρας της, συγκινητικής κατά τα άλλα, επικοινωνίας του ή ότι μπορεί να έχει περάσει την νύχτα του στην παραλία πίνοντας μπύρες και τραγουδώντας δίπλα στην φωτιά.

Έτσι λοιπόν, το εν λόγω ζευγάρι ξύπνησε εμένα και τον ξάδελφό μου (με τον οποίο μοιραζόμασταν την διπλανή σκηνή), άνοιξα τα μάτια μου, μην πιστεύοντας αυτά που άκουγα… λέω δεν μπορεί θα τα μαζέψουν και θα φύγουν, μην σηκωθείς – θα σου φύγει ο ύπνος. Πράγματι μετά από κανένα τέταρτο, έφυγαν σπινάροντας (πολύ κύριος ο τύπος – είχε την αμφιβολία μήπως και δεν ξύπνησε κανένας και είπε να σιγουρευτεί).

Εκεί που η γειτονία μας έχει ηρεμίσει και ο Μορφέας ήταν έτοιμος να με ξανά αγκαλιάσει, ακούω τον ξάδελφο να αερίζεται… Τρελάθηκα!!! Μαύρισε ο κόσμος!!!

Άρχισα να φωνάζω «πας καλά? Θα πεθάνουμε!!! Είμαστε σε σκηνή!!!» διανθίζοντας με τα απαραίτητα γαλλικά…

Εκείνος μου απάντησε μονολεκτικά και τσιριχτά «μην μου μιλάς εμένα έτσι!!!»

ΔΥΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΓΙΑ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ

Δεν θα κατέτασσα τον εαυτό μου στους ρομαντικούς, αλλά υπάρχουν μερικές στιγμές που θέλει κανείς να περιποιηθεί τον άλλο, να του δείξει με πράξεις ότι τον σκέφτεται ή να απλά να κάνει ότι κάνει ότι κάνει όλος  ο κόσμος. Ορμώμενος από αυτές τις σκέψεις, αποφεύγοντας τις υπερβολές (διονυσιακές καταστάσεις ή εκκεντρικά πάρτι), κάλεσα την Πουλχερία για φαγητό σπίτι μου.

Είχα φροντίσει από νωρίς, να είναι όλα στην εντέλεια, το λευκό τραπεζομάντιλο, σωστά τοποθετημένα τα σερβίτσια σεβόμενος πάντα το Art de la table (να είσαι καλά Ζαμπούνη που μας άνοιξες τα μάτια), το κόκκινο κρασί, τη σαλάτα, τα antipasti…

Η Πουλχερία ήρθε στην ώρα της, ευθύς αμέσως μου ανακοίνωσε ότι πεινάει, θαυμάσια σκέφτηκα εγώ, «βράζω τα μακαρόνια και είμαστε έτοιμοι» της είπα. Είχε λοιπόν την καλοσύνη να έρθει στην κουζίνα και να μιλάμε όση ώρα τα μακαρόνια έβραζαν. Σε κάποια φάση έβρασαν τα μακαρόνια και πήγα να τα σερβίρω σε μια πιατέλα…

Ξαφνικά την ακούω να λέει «Μην μου βάζεις άλλα – θα σκάσω!!!»

Με έπιασε πανικός, ήδη είχα βάλει σχεδόν όλη την κατσαρόλα… και τώρα τι να της πω; Με την διακριτικότητα που με διακατέχει, της είπα ήρεμα και κάπως σίγα «Αγάπη μου, αυτή είναι η πιατέλα – δεν είναι το πιάτο σου»…

Δύσκολοι καιροί για Πρίγκιπες…

ΜΠΡΟΣΤΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΤΟΥ ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ

Ήταν ακόμα μια κλασσική εκδρομή στη Βόχα, είχαν προηγηθεί τα καθιερωμένα, καφεδάκι – μπανάκι - φαγάκι – ξανά μπανάκι επικοινωνία – συναίσθημα, σερβιτόρες (ιθαγενείς με ύψος πάνω από 1.80 και κούτελο μεγαλύτερο από 0,50cm) και βοηθοί σερβιτόρων - νεροκουβαλητές (ιθαγενείς με ύψος κάτω του 1.60 και κανονικό κούτελο) πηγαινοέρχονταν μονότονα...

Πλην όμως, λόγω του τέλους του καλοκαιριού; λόγω ότι ο αέρας δεν είχε σταματήσει να φυσάει καθόλου; λόγω της συννεφιάς; λόγω ότι αυτή τη φορά τα νερά του Βοχαϊκού ήταν πιο θολά από ποτέ; λόγω ότι απολαμβάναμε τη θάλασσα με τους αναρίθμητους φίλους μας (τα φύκια) οι οποίοι είχαν φέρει και αυτοί τους δικούς τους φίλους (σακούλες, ξυλαράκια κ.α); η ψυχολογία της παρέας είχε πιάσει πάτο, δεν μίλαγε κανένας, όλοι σκεπτικοί, βλέμματα χαμένα, άδειες σκέψεις, μάτια λιμνοθάλασσες… Χάλια!

Γυρίζω στον Αριστείδη (τα ονόματα δεν είναι πραγματικά αλλά δεν έχει καμία σημασία) και του λέω φωναχτά «σα να έχει χέσει ο Θέος πάνω μας», εκείνος αφήνει αργά την Εστία – που αμφιβάλλω εάν εκείνη την ώρα διάβαζε – και χαμογελάει. Ξαφνικά η Ευδοξία σηκώνεται πάνω και σχεδόν φωνάζοντας δίνει το σύνθημα «όλοι στη θάλασσα», το ύφος και ο τόνος της δεν επέτρεπαν εναντιώσεις, μόνο ο Ησύχιος την γλύτωσε.

Απρόθυμα ακολουθήσαμε, φτάνοντας στο ξύλινο διάδρομο που οδηγεί στη θάλασσα, μου ήρθε το γνωστό τραγούδι «Εδώ δεν έχει σύνορα, δεν έχει καλοσύνη, μπροστά πηγαίνει ο αρχηγός και πίσω του οι σκύλοι» άρχισα λοιπόν να το τραγουδάω δυνατά, αψηφώντας τα βλέμματα των ντόπιων ιθαγενών, αρχίσαμε ήδη να γελάμε, αντικρίζοντας τα κύματα και τους φίλους, που συγκινητικά μας περίμεναν, φωνάζοντας «πάρε μας να τελειώνουμε», πέσαμε στη θάλασσα… περνώντας πάνω από μια ώρα μέσα στο νερό.

Η ψυχολογίας μας είχε αντιστραφεί τελείως…

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ...

Από τότε που έχω αναμνήσεις, όποτε είχαμε «κόσμο» σπίτι μας  χαιρόμουν πάρα πολύ, περνώντας όμως η ώρα, οι γονείς μου με έστελναν για ύπνο. Εγώ δυσανασχετούσα πάρα πολύ, ήθελα να μείνω και άλλο μαζί με τους «μεγάλους» να ακούσω τι λένε… έτσι προσπαθούσα προφασιζόμενος χίλιους λόγους να κερδίσω λίγο παραπάνω χρόνο. Όταν τα πράγματα στένευαν πολύ, έκανα ότι πήγαινα στο δωμάτιό μου και  επέστρεφα μυστικά κρυμμένος πίσω από πόρτες και τοίχους, νιώθοντας μεγάλη χαρά που μπορώ και πάλι να συμμετάσχω, έστω και σαν κρυφός ακροατής.

Όταν μεγαλώνοντας, άρχισα και εγώ να γίνομαι «μεγάλος» και να έχω και εγώ δικούς μου φίλους και να λέμε και εμείς τις δικές μας ιστορίες, εμπειρίες, συναισθήματα, προβληματισμούς, αμπελοφιλοσοφίες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Ένιωθα πάλι την ίδια χαρά, την χαρά της συμμετοχής και της επικοινωνίας.

 Στάθηκα πολύ τυχερός στη ζωή μου, ήρθα σε επαφή και γνώρισα καλά πολλούς ανθρώπους, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν έξυπνοι, άλλοι καλοί , άλλοι πολύ ιδιαίτεροι, άλλοι πολύ ισχυροί και πραγματικά μεγάλοι, άλλοι μικροί, άλλοι αδύναμοι, άλλοι κάπως χαζοί, μα όλοι είχαν κάτι να προσφέρουν.

Ο συγχρωτισμός μαζί τους, καθόρισε ένα μεγάλο κομμάτι του χαρακτήρα μου, γιατί ποτέ δεν μπορούμε να αυτοπροσδιοριστούμε εάν δεν ετερόπροσδιοριστούμε, πιστεύω μέσα μου βαθιά πως η πιο εμπλουτιστική εμπειρία στη ζωή είναι αυτός ο συγχρωτισμός.

Τις ιστορίες μου μαζί με αυτούς τους ανθρώπους θα σας διηγηθώ…