ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ

Πριν από λίγες ημέρες, έπρεπε να πάω σε ένα Περιφερειακό Ειρηνοδικείο των Αθηνών. Η εξωτερική του εικόνα (σύγχρονο κτίριο) διέφερε ριζικά από την εσωτερική του (ο κόσμος πως θα είναι μετά από πυρηνική καταστροφή) αφού περιπλανήθηκα σε άδεια γραφεία, βρήκα κατά τύχη την εγκύκλιο του:  

• Ο χρόνος μεταξύ αίτησης και παράδοσης πρέπει να είναι μεγάλος.
• Δεν υπάρχει λόγος να διεκπεραιώνονται περισσότερες από μια αιτήσεις την φορά.
• Εάν είναι δυνατόν, να μην υπάρχει φωτοτυπικό μηχάνημα εντός του κτιρίου. Εάν υπάρχει, η πρόσβαση σε αυτό να είναι δυσχερής, το κόστος μεγαλύτερο από το κανονικό και η απόδοση του να μην υπερβαίνει τα τρία αντίγραφα.
• Δεν πρέπει να υπάρχουν, για κανένα λόγο, τουαλέτες για το κοινό.
• Δεν πρέπει να υπάρχει κυλικείο, μέσα στο κτίριο. Σε περίπτωση που θέλει κανείς να πιεί έστω και νερό, θα πρέπει να σταματήσει την εργασία του  να εγκαταλείψει το κτίριο και να συμπληρώσει από την αρχή τις αιτήσεις του.
• Δεν μπορεί να βρει κανείς το φάκελο δικογραφίας στο ίδιο γραφείο που ήταν την προηγούμενη μέρα.
• Κάθε γραφείο θα έχει μόνο ένα υπάλληλο, έτσι ώστε όταν αυτός θα λείπει, το γραφείο θα είναι άδειο. Ως εκ τούτου οι κλοπές θα είναι πανεύκολες.
• Το αρχείο αποφάσεων θα πρέπει να είναι σε απρόσιτο σημείο
• Απαγορεύεται η χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών γιατί καταναλώνουν ρεύμα, όλα πρέπει να γράφονται σε βιβλία με το χέρι.
• Τα ωράρια εξυπηρέτησης των δικηγόρων θα πρέπει να συμπίπτουν με αυτά του ακροατηρίου των δικών.
• Το ιδανικό θα ήταν να μην μπορούν να μπουν μέσα στο κτίριο δικηγόροι.

ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ : όλο το προσωπικό θα πρέπει να πάσχει από σωματικές και πνευματικές αναπηρίες, γιατί είναι καθήκον του κράτους να προσφέρει δυνατότητες εργασίας σε όλους τους πολίτες.



ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΕ ΣΤΥΛ ΓΙΑΓΚΟΥ

Σε μια από τις εκδρομές μας στην Τρίπολη, το ενδιαφέρον και η ενασχόληση (εμένα και της Γιολάντας) μονοπώλησε ο Γιάγκος…  φτάσαμε σε τέτοιο σημείο μονομανίας που πέρα από το ύφος Γιάγκου – υιοθετήσαμε και τις ατάκες του. Οι χαρούμενες στιγμές διεκόπησαν από την άγρια επέμβαση της Ευδοξίας και του Ησύχιου, όπου μας απαγορεύτηκε να μιλούμε ως Γιάγκοι… Εδώ παρουσιάζεται ένας φανταστικός διάλογος της Ευδοξίας με τη Γιολάντα – από μια διαφορετική οπτική…

Ευδοξία: Λέω να πάμε για φαγητό…

Γιολάντα: είναι ένα γεγονός κορυφαίας σημασίας για μένα…

Ευδοξία: Καλά θα οδηγήσω εγώ… πού λες να πάμε?

Γιολάντα: ...υπεύθυνης κατεύθυνσης!

 Ευδοξία: πάμε καλύτερα κάπου στο κέντρο.

Γιολάντα: αυτό είναι αρκετά γόνιμο

Λίγο μετά το φαγητό…

Ευδοξία: ουφ.. νύσταξα…

Γιολάντα: αυτό είναι κάτι, που είναι αντίθετο με τις προσδοκίες και τις αρχές της Ευρωπαϊκής Κοινότητας

Ευδοξία: καλά μην κάνεις έτσι – πάμε για καφέ να βρούμε τα παιδία?

Γιολάντα: είναι ένας κόσμος με διαφορετικές τάσεις αλλά με κοινό ενδιαφέρον στο στοχασμό

Ευδοξία: ωραία πάμε… θέλεις να περπατήσουμε?

Γιολάντα: αυτό είναι αρκετά γόνιμο

Ευδοξία: σταμάτα να μιλάς σαν το Γιάγκο!!!

Γιολάντα: αυτό παραμένει ένα βαρυσήμαντο πρόβλημα…

ΑΝΑΤΟΛΙΚΤΙΚΑ ΠΑΖΑΡΙΑ

Οι αγορές στην Ανατολή έχουν δικούς τους κώδικες, δικιά τους κουλτούρα και δικούς τους κανόνες οι οποίοι  χάνονται  στα βάθη των αιώνων. Στην αρχή δεν ήξερα πώς να φερθώ, δυσανασχετούσα όταν με άγγιζαν οι πωλητές και  δεν άντεχα να κάνω παζάρια για την τιμή ενός αντικειμένου. Με αποτέλεσμα  να στεναχωριούνται τόσο οι πωλητές (που θεωρούν παράφυση να αγοράσει κάποιος ένα προϊόν χωρίς παζάρι) όσο και εγώ (που θεωρούσα παράφυση την όλη κατάσταση).

Στο Κάιρο είδα μια γιαγιά Ιταλίδα να τα καταφέρνει μια χαρά και πείσμωσα. Μπήκα στο πνεύμα του ανατολίτικου παζαριού, αντιγράφοντας την γιαγιά…  Άρχισα και εγώ να χρησιμοποιώ μια περίεργη γλώσσα νοημάτων, μορφασμών, χειρονομιών, αγγλικών, αραβικών, ιταλικών και επιδόθηκα με επιτυχία σε ατελείωτες διαπραγματεύσεις…

Όταν φτάσαμε στο Ασουάν, το οποίο είναι ιδιαίτερα γνωστό για την αγορά μικροαντικειμένων από γρανίτη και αλάβαστρο ήμουν έτοιμος!  Αποφασίσαμε να πάμε με την Σαλώμη μόνοι μας χωρίς συνοδό στην αγορά.  Αφού πέρασαν 3 ώρες ατελείωτης πεζοπορίας και διαπραγματεύσεων (καθώς άφησε σε εμένα την βρώμικη δουλειά της διαπραγμάτευσης)  καταλήξαμε σε ένα μικρό μαγαζάκι με αλαβάστρινα προϊόντα. Η Σαλώμη έψαχνε να βρει ένα σταχτοδοχείο από αλάβαστρο, έχοντας κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό της, απέρριπτε απότομα τον χαμογελαστό Φελάχο ο οποίος είχε κατεβάσει στα πόδια της όλες τις εκδοχές από αλαβάστρινα τασάκια από την εποχή του Τούθμωση του τρίτου μέχρι σήμερα. Σε κάποια στιγμή, όπου η απογοήτευση μας είχε κυριεύει όλους, ο Φελάχος μας πρότεινε να τον ακολουθήσουμε, μας οδήγησε μέσα από στενά  σε μια πόρτα…  «πάει… αυτό ήταν τα κουφάρια μας θα καταλήξουν στους κροκοδείλους του Νείλου», της είπα φοβισμένος. Αυτή απτόητη προχώρησε...

Άναψαν τα φώτα και εμφανίστηκε μπροστά μας η πηγή του αλάβαστρού,  (μέχρι και αντίγραφο από την σαρκοφάγο του Ραμσή είχε). Επιτέλους βρήκε λοιπόν το σταχτοδοχείο που της άρεσε και ξεκίνησε η διαδικασία της διαπραγμάτευσης… μετά από ώρα  άκαρπων διαπραγματεύσεων χρησιμοποίησα την ultima ratio… έβγαλα από το πορτοφόλι μου, με άκρως θεατρικό τρόπο, το ποσό της τελευταίας προσφοράς μου και το χτύπησα με δύναμη σε ένα πάγκο (το αραβικό take it or live it)  και τελικά κάπως έτσι κλείστηκε η συμφωνία!

Ο συμπαθέστατος Φελάχος (για να με εμψυχώσει προφανώς) είπε στην Σαλώμη «Madam, you are very lucky, your husband is very strong», ένιωσα λες και είχα πάρει το Oscar. Μόλις βγήκαμε έξω, με θριαμβικό ύφος της είπα «είδες ε?» εκείνη με το ακαταμάχητο στυλάκι της απάντησε «μμμμ… σιγά… μην το πάρεις και πάνω σου… δεν έκανες και τίποτα το σπουδαίο…»

ΦΥΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ

O Umberto Eco διατείνεται ότι «Όσοι διαβάζουν βιβλία, ζουν περισσότερες ζωές από αυτούς που δεν διαβάζουν» συνδυαζόμενη η σκέψη αυτή, με την συναναστροφή προσώπων που έχουν ίδιες προσλαμβάνουσες (άρα έχουν ζήσει και αυτά περισσότερες ζωές) οδηγούμαστε στο αποτέλεσμα ότι μπορούν αυτές οι παράλληλες πολλαπλές ζωές να έχουν κοινούς  τόπους – κοινά πρόσωπα – κοινές εμπειρίες. Με άλλα λόγια είναι δυνατό να συνδέονται δύο πρόσωπα με κοινή μνήμη η οποία  είναι φυτική (δηλ. η μνήμη από τις κοινές παράλληλες αναγνώσεις).

Κατά τη διάρκεια των περσινών καλοκαιρινών διακοπών με τον Αριστείδη και την Ευδοξία, σε μια συζήτηση που είχαμε για κάποιο άσχετο θέμα, γυρίζει ο Αριστείδης και μου λέει:

-    Harry ένα Γάλλο τύπο που εμφανίζεται κρατώντας ένα τεράστιο πούρο, φορτωμένος με καδένες τον ξέρεις;

-    Τον Maurice Druon … πολύ φίλος μου!!!

Αναστατώθηκε το μικρό χωριό από τις φωνές και τα γέλια,  τεράστιος ο ενθουσιασμός! Μόλις είχαμε ανακαλύψει ένα ακόμη κοινό φίλο, με τον οποίο μοιραζόμασταν κοινές αναμνήσεις. Αμέσως ο Maurice ξαναζωντάνεψε και έγινε το πρόσωπο της παρέας… όλη την ημέρα μιλούσαμε με ύφος Maurice…

 Το «Εcouter  - Εcouter,  President, voila la voitur mer», έγινε το Moto των διακοπών.

Εδώ πρέπει να υπογραμμιστεί η στωικότητα της Ευδοξίας, όπου υπέμεινε, σχετικά αδιαμαρτύρητα,  μια εβδομάδα να της μιλάμε με την φωνή του Maurice. Σε κάποια στιγμή όμως έσπασαν τα νεύρα της και μας απαγόρευσε να μιλάμε για τον Maurice μπροστά της.

Λίγο καιρό μετά, ο Ξάδελφος της Ευδοξίας μας άκουσε να μιλάμε για τον Maurice και την ρώτησε με περιέργεια «μα καλά, ποιος είναι αυτός;». Εκείνη τον κοίταξε με απόγνωση... χαμογέλασε και του είπε αδιάφορα «ένας παλιός φίλος των παιδιών».

Τι όμορφο πράγμα είναι να μοιράζεσαι τη ζωή σου με τόσους κοινούς φίλους… Δυστυχώς στην περίπτωσή μας οι περισσότεροι είναι νεκροί

ΠΕΡΙ ΖΗΛΙΑΣ

Η ζήλια είναι, αδιαμφισβήτητα, πολύ δυνατό συναίσθημα που προκαλεί έντονες αντιδράσεις (φόβο, θυμό, στενοχώρια) σε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα με το εάν είναι μορφωμένοι, καλλιεργημένοι ή αξιοπρεπείς. Ζήλια ένιωθε η Ελένη Βλάχου, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Τάκης Χορν, για τον  Γιάγκο Πεσματζόγλου δεν είμαι σίγουρος, αλλά δεν έχει σημασία…

Είναι πολύ οδυνηρή κατάσταση, για αυτόν που τη βιώνει και πιστεύω ότι  χρειάζεται κατανόηση και στήριξη. Εξάλλου όλα τα συναισθήματα όταν μοιράζονται, όταν ανεβαίνουν στη επιφάνεια, ξεθωριάζουν και σχετικοποιούνται.

Η Βιολέτα, η οποία είναι από τα πιο ευγενικά και γλυκομίλητα πρόσωπα  που έχω γνωρίσει, το βράδυ εκείνο, στο σπίτι της Τρισεύγενης, κάθονταν σε αναμμένα κάρβουνα. Δεν συμμετείχε στην συζήτηση, δεν είχε αγγίξει το φαγητό της, δεν έπινε το ποτό της. Ήταν βυθισμένη στις σκέψεις της. Τα μάτια της ήταν καρφωμένα στο κινητό της.

Ξαφνικά αυτό χτύπησε και με ένα salto mortale, βγήκε έξω από δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα. Άναρθρες και ακατανόμαστες κραυγές ακούστηκαν… πραγματικά δεν μπορούσα να φανταστώ τι μπορεί να πει και κυρίως τι μπορεί να ακούσει ένας άνθρωπος. Μετά από λίγο σιωπή... (πάει… σκέφτηκα έπαθε αποπληξία!).

Ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται η Βιολέτα με ένα πονηρό χαμογελάκι…  «Εντάξει, τώρα είμαι καλά – γυρνάει σπίτι του», μας εξήγησε ότι έγινε χαμός γιατί ο Freedom, είχε πάει στο Πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας στο Βέλο…

Εάν έλεγε ότι είχε πάει στον Άρη, πιο φυσιολογικές αντιδράσεις θα είχε εισπράξει. Ο Ονούφρης είχε πεθάνει στα γέλια, η Τρισεύγενη προσπαθούσε να καταλάβει τι είναι το Βέλο. Εγώ ποιο σφαιρικά, υποστήριξα με θέρμη την θέση, ότι οι άνθρωποι δεν είναι χωράφια για να τα περιφράζεις και την επέπληξα με αυστηρό ύφος «Εσύ τι είσαι καμιά Λούλα; – που είναι επίπεδο;».

Σε όλες τις παραπάνω αντιδράσεις απάντησε αφοπλιστικά «Δεν ξέρω τι μου λέτε εσείς… στο πανηγύρι αυτό, πάνε όλες για να βρούνε γαμπρό»

ΚΑΠΟΤΕ ΣOY ΑΡΕΣΕ Η ΘΕΑ

Το σπίτι του Ονούφρη ήταν στην άκρη της Macerata, είχε οδηγηθεί σε αυτή του την επιλογή, ορμώμενος από την καταπληκτική του θέα (έβλεπε πανοραμικά όλη την παλιά πόλη), παραβλέποντας όμως το γεγονός ότι ήταν πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης (όπου κατοικούσαμε όλοι). Το μόνιμο παράπονό του ήταν, ότι έπρεπε να διανύσει τρία χιλιόμετρα για να δει ένα άνθρωπο και ότι κανένας άνθρωπος δεν διένυε αυτά τα χιλιόμετρα αυτά για να τον δει. 

Η μοναξιά που ένιωθε άρχισε απαλύνεται από την παρουσία της Ευλαλίας, η οποία πύκνωσε τις εμφανίσεις της, με την άφιξη του (ωραίου) συγκάτοικου του Ονούφρη. Ένα βράδυ εξομολογήθηκε στον Ονούφρη την συμπάθεια και την έλξη που ένιωθε για τον συγκάτοικο και ζήτησε την βοήθεια του. Ως ρομαντικός και μεγαλόκαρδος που είναι της προσέφερε απλόχερα συμβουλές και τις απαραίτητες προσκλήσεις.

Έτσι πέρασαν 2 μήνες που η Ευλαλία έγινε μόνιμος κάτοικος του σπιτιού, βοηθώντας στο μαγείρεμα, στις δουλειές του σπιτιού, στο super market κτλ.  Με απώτερο σκοπό να κατακτήσει τον συγκάτοικο.

Τα πράγματα δεν παίρνουν, δυστυχώς, πάντα την τροπή που θέλουμε. Ο συγκάτοικος παρέμεινε για την Ευλαλία κάστρο άπαρτο. Παρέμεινε παγερά αδιάφορος και ασυγκίνητος. Δεν εκτίμησε τις φιλότιμες προσπάθειές της. Ούτε καν την εκπληκτική μαγειρική της. Απογοητευμένη και πληγωμένη διέκοψε τις επισκέψεις  της στο σπίτι του Ονούφρη.

Μια καλοκαιρινή νύχτα που επισκέφτηκα τον Ονούφρη για παγωμένο τσάι στην βεράντα. Εκθειάζοντας το επιβλητικό Duomo, τον ρώτησα αθώα «που είναι η Ευλαλία – δεν θα έρθει;». Εκείνος την πήρε τηλέφωνο, αλλά αυτή τον απέρριψε λέγοντας του ότι είναι μακριά το σπίτι του…

Με βαριά φωνή μονολόγησε:

 «Κάποτε γούσταρες… τώρα δεν γουστάρεις…

Κάποτε σου άρεσε η θέα… τώρα δεν σ’ αρέσει…» 

Η ΠΡΩΤΗ ΔΙΚΗ

Στο πρώτο μου δικαστήριο είχαν έρθει μαζί μου για συμπαράσταση η Ευδοξία και ο Ησύχιος. Η παρουσία τους ήταν πολύ σημαντική, καθώς όλη την ώρα με εμψύχωναν...

Η περιπέτειά μας ξεκίνησε από την θυρίδα των Γραμματίων Προείσπραξης. Η τύχη μας επιφύλαξε εκείνη την ώρα, να έχει μια μόνο μια υπάλληλο (ενώ κανονικά πρέπει να έχει τρείς), η οποία ατάραχη (σα Βούδας) πατούσε τα πλήκτρα του υπολογιστή με το ένα χέρι και με το ένα δάκτυλο. Όπως ήταν φυσικό, δημιουργήθηκε μια τεράστια ουρά και χρειάζονταν ο τριπλάσιος χρόνος για να τελειώσουμε από εκεί...

Μετά αναζητήσαμε κυλικείο για να πιούμε ένα γρήγορο καφεδάκι, για καλή μας τύχη στο ίδιο κτίριο που ήταν η αίθουσα του Δικαστηρίου, είχε στον πρώτο όροφο κυλικείο. Το βρήκαμε, αφού πρώτα πήρα λάθος κατεύθυνση και κόντεψα να μπω στο γραφείο του Προέδρου του Πρωτοδικείου… Κάτω στην αίθουσα τα πράγματα ήταν άγρια, καθώς ήταν ασφυκτικά γεμάτη από δικηγόρους, μάρτυρες και κοινό. Βγήκαμε έξω και εγώ έλεγχα τα νούμερα κάθε τόσο. Όσο η ώρα περνούσε και πλησίαζε το νούμερο μας, το κεντρικό πρόσωπο της ημέρας (ο μάρτυρας) δεν είχε έρθει… Αγωνία – τηλέφωνα – εκνευρισμός… Επιτέλους ήρθε και μπήκαμε στην αίθουσα. Ξαφνικά μου ανακοίνωσε  ότι «εδώ έχει πολύ κόσμο - βρωμάει -  εγώ ξαναβγαίνω» το σπαρακτικό μου ύφος την μετέπεισε και τελείωσε η όλη διαδικασία χωρίς απρόοπτα… με την φράση ορίστε ο Φάκελος μας κ.  Πρόεδρε (Γιάγκος).

Πήγαμε για καφέ με τα παιδιά, στις γνωστές καφετέριες απέναντι από την Ευελπίδων, όπου οι δικηγόροι επιδίδονται στο προσφιλές τους σπορ… Δημόσιες Σχέσεις και χαλαρές κουβεντούλες μεταξύ τους, οι οποίες συνοδεύονται από τις ανάλογες υπερβολικές χειραψίες- αγκαλιές κτλ.  Ενώ συζητούσαμε για την δίκη,  ο Ησύχιος είχε την εύλογη απορία «μα γιατί είχε τόσες γριές?» του απάντησα ήρεμα «είναι λογικό Δημοσιεύσεις Διαθηκών είναι… θα το βλέπουν σαν την τελευταία πράξη του γάμου τους» η εξήγησή μου αυτή δεν συγκίνησε κανέναν, αλλά δεν έχει σημασία…

 Όπως είπε και το μεγάλο πρόσωπο – φωτεινός καθοδηγητής «φιλιά είναι να νοιάζεσαι, να νιώθεις και να τον πονάς τον άλλο».

Εγώ σε αυτό, στάθηκα πολύ τυχερός στην ζωή μου.

Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ

Μια κρύα και συννεφιασμένη Δευτέρα στα τέλη του Ιανουαρίου του 2010 ξεκίνησα την δεύτερη φάση της άσκησής μου, αμέσως μετά την λήξη της στρατιωτικής θητείας μου. Ξύπνησα ενθουσιασμένος, έβαλα δυνατά μουσική στο Mp3, ήπια γρήγορα τον καφέ μου, ρίχνοντας μια ματιά στο ημερολόγιο για τις εργασίες της ημέρας.

Είχε φτάσει η ώρα,  χαρτοφύλακας ανά χείρας και «φύγαμε»… Άνοιξα την εξώπορτα του σπιτιού μου, στάθηκα λίγο να με χτυπήσει ο πρωινός αέρας και ανηφόρησα προς την Ευελπίδων, η οποία είναι από τους ωραιότερους δρόμους της Αθήνας, με το πεδίο του Άρεως, το πάρκο των Δικαστηρίων και την προνομιακή θέα στο Λυκαβηττό.

Μετά από λίγο έφτασα στην κεντρική είσοδο των Δικαστηρίων, θυμήθηκα την πρώτη φορά που την πέρασα, το άγχος που είχα, τον φόβο, το άγνωστο που ανοίγονταν μπροστά μου... Αυτή τη φορά την πέρασα με άνεση, έδειξα την ταυτότητα του ασκουμένου και ο δόκιμος αστυνομικός με κάποια επισημότητα (καθώς θα ήταν πολύ νέος και ψαρωμένος) μου είπε «περάστε κύριε…»

Όλες οι μεγάλες καριέρες κάπως έτσι άρχισαν, σκέφτηκα. Μπήκα στον γνώριμο προαύλιο χώρο και κινήθηκα προς το κτίριο της Εισαγγελίας. «Επιτέλους πίσω στην Αρένα!!!» Ξαφνικά σήκωσα το βλέμμα μου και αντίκρισα ένα αλαλάζων πλήθος από Δικαστές, αστυνομικούς, δικηγόρους, πολίτες (με ή χωρίς χειροπέδες) και αθίγγανους περιπλανώμενους να έρχεται καταπάνω μου φωνάζοντας «όλοι έξω – έχει μπει βόμβα – φύγετε τώρα». Κοκάλωσα, δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται...

Βρέθηκα στο απέναντι παρκάκι, κάθισα μελαγχολικά σε ένα παγκάκι και άναψα τσιγάρο, άνοιξα και την ομπρέλα καθώς είχε αρχίσει η βροχή και σκέφτηκα φωναχτά:

Κάπως έτσι τελειώνουν οι μεγάλες καριέρες…

Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΛΑΜΠΑ

Για πολύ καιρό έψαχνα μια λάμπα γραφείου με γυάλινο πράσινο καπέλο. Παρόλο που το σχέδιο της είναι πολύ κλασσικό, δεν μπορούσα να βρω μια που να μου αρέσει. Από αυτή την δύσκολη θέση, με έβγαλε ο Ησύχιος, ο οποίος μου έκανε δώρο μια. Μόλις την έφερε, ενθουσιάστηκα, ήταν ακριβώς αυτή που έψαχνα, χαρούμενοι  και οι δύο, ασχοληθήκαμε με την τοποθέτησή της, περιμένοντας την αδελφή μου για να πιούμε καφέ.

Την αδελφή μου την χαρακτηρίζουν η ευθύτητα και η ειλικρίνεια, καθώς και η παντελής έλλειψη διπλωματίας, που για πολλούς είναι και το μεγάλο της προσόν. Πολλές φορές όμως αυτό έχει κάποιο κόστος, ιδίως για τον άμαχο πληθυσμό…

Όταν ήρθε στην Μαυρομιχάλη, αντίκρισε την λάμπα και μου είπε ξερά,  «μα καλά – από όλες τις λάμπες αυτή τη μαλκ**** πήγες και πήρες;». Μου ήρθε συγκοπή, ήθελα να ανοίξει η Γη να με καταπιεί, κρύος ιδρώτας με έλουσε… άρχισα να της κάνω νοήματα. Γούρλωσα τα μάτια μου, πήρα όλους τους μορφασμούς που μπορεί να πάρει ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε απόγνωση. Αυτή δεν αποκρίθηκε. Επιπλέον με ρώτησε (γιατί – προφανώς δεν κατάλαβε… ) «μα καλά, γιατί κάνεις έτσι;»

Παραδόθηκα… της απάντησα ξέπνοα «Κλειώ… την λάμπα αυτή μόλις τώρα μου την έκανε δώρο ο Ησύχιος και μου αρέσει πολύ – αυτή ήθελα να πάρω και εγώ…»

Τότε αυτή ατάραχη, σαν να μην τρέχει τίποτα… σαν να μην έχει γίνει κάτι… γυρίζει προς τον Ησύχιο, ο οποίος είχε μείνει άφωνος και του χαμογελάει, της χαμογελάει και αυτός. Για μια στιγμή σκέφτηκα, δεν μπορεί θα του ζητήσει συγνώμη…

Τότε του λέει «ε βέβαια, φίλος του αδελφού μου δεν είσαι; Το ίδιο χάλια γούστο έχεις και εσύ…»

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Tα ανθρώπινα δικαιώματα είναι βασικά δικαιώματα και θεμελιώδεις ελευθερίες που δικαιούνται όλοι οι άνθρωποι, κατοχυρώνονται στο πρώτο άρθρο της Οικουμενικής Διακήρυξης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών «Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και στα δικαιώματα». Στην Ελλάδα κατοχυρώνονται στο Σύνταγμα. Εφαρμόζονται σε όλη την Ελληνική Επικράτεια για όλους τους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτή.

Η Ευδοξία ανήκει στους αντικαπνιστές, δεν δείχνει κανένα έλεος στην απολαυστική συνήθεια του καπνίζειν. Δεν υποχωρεί με τίποτα από τις θέσεις αυτές. Είναι κατά κάποιο τρόπο μια Savonarola του καπνίσματος, είμαι σίγουρος, πως θα ένιωθε πραγματική ανακούφιση εάν απαγορεύονταν  το κάπνισμα και θα έβλεπε με ικανοποίηση την μαστίγωση των αμετανόητων σε κεντρικές πλατείες.

Εγώ και ο Ησύχιος έχουμε την τύχη, να απολαμβάνουμε την φιλοξενία της, φυσικά υπό τους όρους της. Το κάπνισμα στο σπίτι απαγορεύεται δια ροπάλου. Το μόνο μέρος που γίνεται ανεκτό είναι το μπαλκόνι (ασχέτως με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν) και φυσικά με κλειστές τις μπαλκονόπορτες.  Καθώς ένα από τα πολλά (υπερφυσικά) προσόντα της Ευδοξίας είναι η ισχυρότατη όσφρηση!!!

Ένα παγωμένο βράδυ, μόλις γυρίσαμε από έξω, μας ανακοίνωσε πως τα ρούχα μας μυρίζουν και πως πρέπει να περάσουν την νύχτα έξω στο μπαλκόνι. Με μεγάλη απροθυμία της τα παραδώσαμε, διαμαρτυρόμενοι πως αυτά θα ποτίσουν υγρασία. Με το ακαταμάχητο γελάκι της τα προσπέρασε όλα αυτά. Σε κάποια στιγμή γυρίζει προς τον Ησύχιο και του λέει «Θα βγάλεις έξω και το παντελόνι σου».

Τότε αυτός εξανέστη, το κουταβίσιο του πρόσωπο συσπάστηκε και της φώναξε «όχι κυρία μου, δεν το βγάζω – έχουμε και μια αξιοπρέπεια»

ΑΝΤΑΛΑΣΣΟΝΤΑΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥΣ

Υπάρχουν πολλά ινστιτούτα, ιδρύματα και οργανώσεις όπου οργανώνουν ομιλίες. Συνήθως, μετά την τοποθέτηση του κεντρικού ομιλητή ακολουθούν ερωτήσεις και σχόλια από τους ακροατές. Με αυτό τον τρόπο όλοι είναι ικανοποιημένοι. Ο ομιλητής πιστεύει, ότι έχουν απήχηση οι απόψεις του και οι παρεμβαίνοντες ακροατές, ότι εκφράζοντας την άποψή τους, θα αναγνωριστεί από τους άλλους ως σημαντική.

Μαζί με τον Αριστείδη βρεθήκαμε σε ομιλία, γνωστού ινστιτούτου των Αθηνών. Οι παρεμβάσεις του οποίου, διαμορφώνουν με ποικίλους τρόπους τις απόψεις της παγκόσμιας κοινότητας στα φλέγοντα ζητήματα (όχι, δεν ήταν η λέσχη Βilderberg – αλλά δεν μου επιτρέπεται να πω περισσότερα…)

Παρακολουθήσαμε, ευλαβικά, μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία,  με θέμα  τις πολλαπλές επιλογές που προσφέρονται στον σύγχρονο άνθρωπο  (πάνω σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του) και στον τρόπο δημιουργίας ενός μηχανισμού επιλογής των επιλογών, με αποτέλεσμα να καταλήγει (ο άνθρωπος) στην επιλογή αυτή που θα του προσφέρει ευτυχία!!!

Μετά το τέλος της ομιλίας, έγινε πιο έντονο το ήδη υπάρχον πρόβλημα… Η ομιλία ήταν μαγνητοσκοπημένη και ο αξιόλογος ομιλητής, είχε αφήσει 3 λακέδες στη θέση του. Ο πρώτος με αξιοπρέπεια και σοβαρότητα διεύθυνε (βαρετά) την συζήτηση, κοιτάζοντας συνεχώς το ρολόι του. Ο Δεύτερος, ειρωνικός, σνομπ,  με ελιτίστικο ύφος (ψευδό) διανοούμενου, πίστευε ότι απευθύνεται σε Ζουλού και  δεν δέχονταν ερωτήσεις…

Ο τρίτος στα μαύρα ντυμένος, σα λαδωμένος ποντικός, με ύφος νονού της νύχτας, έκανε τοποθετήσεις τύπου  «να σου πω - εγώ που ξέρω - να σου εξηγήσω κτλ» κάνοντας παράλληλα κατάχρηση κρύων ανεκδότων, στα οποία ανταποκρίνονταν μόνο η κοπέλα του. Για μια στιγμή η συζήτηση ξέφυγε από τις «επιλογές» και πήγε στην ζοφερή καθημερινότητα. Αφού μας πληροφόρησε πως διατηρεί 2 καταστήματα στη Ρουμανία (είσαι μια Μάρκα εσύ…) μας διαβεβαίωσε πως δεν επικρατεί παντού διαφθορά και πως πολλοί εφοριακοί είναι στη φυλακή, «και πού το ξέρεις ρε λαμόγιο, έχεις πάει στη φυλακή να τους μετρήσεις;;;» - εύλογη απορία…

Φύγαμε με τον Αριστείδη με ανάμικτα συναισθήματα, περπατώντας την Πανεπιστημίου, έξω από την Φιλεκπαιδευτική Εταιρία, θυμηθήκαμε τον Γιάγκο Πεσματζόγλου «ανταλλάσσαμε στοχασμούς με τον Παναγιώτη Κανελόπουλο… πάνω σε όλα τα θέματα»…

Ο tempora o mores!!!

ΤΑΜΕΙΟ ΝΟΜΙΚΩΝ

Η από μασίφ μπρούτζο πόρτα του κτιρίου ανοίγει με δυσκολία, προκαλώντας έναν ανατριχιαστικό ήχο, σκοτάδι, μετά σκάλες που οδηγούν σε μια ξύλινη περιστρεφόμενη πόρτα, μετά και άλλες σκάλες που οδηγούν στην αίθουσα υποδοχής. Φως, το οποίο προσπαθεί να περάσει από το τεράστιο βιτρό της Θέτιδας. Στο δάπεδο μάρμαρα τα οποία εναλλάσσονται με ψηφιδωτά. Πίνακες με αυστηρούς γέρους που κοιτούν επίμονα…

Αυτή είναι η πρώτη γεύση που επιφυλάσσει το δαιδαλώδες και πολυώροφο κτίριο του Ταμείου Νομικών στον επισκέπτη του. Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει ακριβώς την εποχή που το έφτιαξαν (κάπου μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης Σταυροφορίας). Οι υπάλληλοι ακίνητοι, άχρωμοι σαν αγάλματα…

Εκείνη την περίοδο, το επισκεπτόμουν συχνά, καθώς ήθελα να εξοφλήσω τις εισφορές μου ως ασκούμενος και να πάρω την πολυπόθητη ασφαλιστική ενημερότητα με απώτερο σκοπό να ολοκληρώσω στην εφορία την έναρξη.

Στην αρχή απευθύνθηκα στο τμήμα εισφορών (2^ος) όπου με παρέπεμψαν στο πρωτόκολλο (1^ος) για να υποβάλλω αίτηση, από εκεί στο μητρώο (4^ος) μετά πάλι στον (2^ο) όπου η κ. Μπρύνχιλντρ με διαβεβαίωσε πως σε 20 μέρες θα έχει βεβαιωθεί η οφειλή μου.

Πράγματι σε 20 μέρες  πήγα ξανά, αυτή τη φορά η κ. Σιγκρντρίφα, η οποία αντικαθιστούσε την κ. Μπρύνχιλντρ, με διαβεβαίωσε ότι όλα βαίνουν καλώς και πως σε 10 μέρες να πάρω τηλέφωνο την ίδια και να έρθω να πληρώσω. Τηλέφωνο πήρα... αλλά οι Βαλκυρίες δεν απαντούν σε τηλέφωνα!

Πήρα την κατάσταση στα χέρια μου, ξέχασα την Γαλλική μου παιδεία, την ευγένειά μου, τους τρόπους καλής συμπεριφοράς και φανερά εκνευρισμένος πήγα στην κ. Μπρύνχιλντρ και της ζήτησα να πληρώσω. Είχα υπολογίσει, με την βοήθεια δύο μαθηματικών, ενός λογιστή και μιας καφετζούς το ποσό που του όφειλα. Μου απάντησε πως θα με πάρει η κ. Σβάφα τηλέφωνο… Εξερράγην... «Δεν έχει τέτοια, δεν θα πάρει ποτέ τηλέφωνο, θέλω να μιλήσω τώρα  στον κ. Οντίν (διευθυντής) αυτοπροσώπως».

Με τα πολλά έφτασα στο γραφείο του Οντίν (5^ος) όπου του εξήγησα το πρόβλημά μου και σχεδόν κλαίγοντας του είπα «είμαι ένας ευσυνείδητος φορολογούμενος - ασφαλισμένος, αφήστε με να πληρώσω... έχω εδώ τα λεφτά μαζί μου… cash».

Η ακίνητη μορφή συσπάστηκε, μια λάμψη φώτισε τα παγωμένα μάτια του… «και δεν το λες από την αρχή, νομίζαμε ότι ήθελες να κάνεις ρύθμιση χρεών…»