Μια κρύα και συννεφιασμένη Δευτέρα στα τέλη του Ιανουαρίου του 2010 ξεκίνησα την δεύτερη φάση της άσκησής μου, αμέσως μετά την λήξη της στρατιωτικής θητείας μου. Ξύπνησα ενθουσιασμένος, έβαλα δυνατά μουσική στο Mp3, ήπια γρήγορα τον καφέ μου, ρίχνοντας μια ματιά στο ημερολόγιο για τις εργασίες της ημέρας.
Είχε φτάσει η ώρα, χαρτοφύλακας ανά χείρας και «φύγαμε»… Άνοιξα την εξώπορτα του σπιτιού μου, στάθηκα λίγο να με χτυπήσει ο πρωινός αέρας και ανηφόρησα προς την Ευελπίδων, η οποία είναι από τους ωραιότερους δρόμους της Αθήνας, με το πεδίο του Άρεως, το πάρκο των Δικαστηρίων και την προνομιακή θέα στο Λυκαβηττό.
Μετά από λίγο έφτασα στην κεντρική είσοδο των Δικαστηρίων, θυμήθηκα την πρώτη φορά που την πέρασα, το άγχος που είχα, τον φόβο, το άγνωστο που ανοίγονταν μπροστά μου... Αυτή τη φορά την πέρασα με άνεση, έδειξα την ταυτότητα του ασκουμένου και ο δόκιμος αστυνομικός με κάποια επισημότητα (καθώς θα ήταν πολύ νέος και ψαρωμένος) μου είπε «περάστε κύριε…»
Όλες οι μεγάλες καριέρες κάπως έτσι άρχισαν, σκέφτηκα. Μπήκα στον γνώριμο προαύλιο χώρο και κινήθηκα προς το κτίριο της Εισαγγελίας. «Επιτέλους πίσω στην Αρένα!!!» Ξαφνικά σήκωσα το βλέμμα μου και αντίκρισα ένα αλαλάζων πλήθος από Δικαστές, αστυνομικούς, δικηγόρους, πολίτες (με ή χωρίς χειροπέδες) και αθίγγανους περιπλανώμενους να έρχεται καταπάνω μου φωνάζοντας «όλοι έξω – έχει μπει βόμβα – φύγετε τώρα». Κοκάλωσα, δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται...
Βρέθηκα στο απέναντι παρκάκι, κάθισα μελαγχολικά σε ένα παγκάκι και άναψα τσιγάρο, άνοιξα και την ομπρέλα καθώς είχε αρχίσει η βροχή και σκέφτηκα φωναχτά:
Κάπως έτσι τελειώνουν οι μεγάλες καριέρες…
... άδοξα, πριν να προλάβουν να ακμάσουν :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι συγκυρίες τα φταίνε όλα, δε μας αφήνουν να ξεδιπλώσουμε τα ταλέντα μας!