Το σπίτι του Ονούφρη ήταν στην άκρη της Macerata, είχε οδηγηθεί σε αυτή του την επιλογή, ορμώμενος από την καταπληκτική του θέα (έβλεπε πανοραμικά όλη την παλιά πόλη), παραβλέποντας όμως το γεγονός ότι ήταν πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης (όπου κατοικούσαμε όλοι). Το μόνιμο παράπονό του ήταν, ότι έπρεπε να διανύσει τρία χιλιόμετρα για να δει ένα άνθρωπο και ότι κανένας άνθρωπος δεν διένυε αυτά τα χιλιόμετρα αυτά για να τον δει.
Η μοναξιά που ένιωθε άρχισε απαλύνεται από την παρουσία της Ευλαλίας, η οποία πύκνωσε τις εμφανίσεις της, με την άφιξη του (ωραίου) συγκάτοικου του Ονούφρη. Ένα βράδυ εξομολογήθηκε στον Ονούφρη την συμπάθεια και την έλξη που ένιωθε για τον συγκάτοικο και ζήτησε την βοήθεια του. Ως ρομαντικός και μεγαλόκαρδος που είναι της προσέφερε απλόχερα συμβουλές και τις απαραίτητες προσκλήσεις.
Έτσι πέρασαν 2 μήνες που η Ευλαλία έγινε μόνιμος κάτοικος του σπιτιού, βοηθώντας στο μαγείρεμα, στις δουλειές του σπιτιού, στο super market κτλ. Με απώτερο σκοπό να κατακτήσει τον συγκάτοικο.
Τα πράγματα δεν παίρνουν, δυστυχώς, πάντα την τροπή που θέλουμε. Ο συγκάτοικος παρέμεινε για την Ευλαλία κάστρο άπαρτο. Παρέμεινε παγερά αδιάφορος και ασυγκίνητος. Δεν εκτίμησε τις φιλότιμες προσπάθειές της. Ούτε καν την εκπληκτική μαγειρική της. Απογοητευμένη και πληγωμένη διέκοψε τις επισκέψεις της στο σπίτι του Ονούφρη.
Μια καλοκαιρινή νύχτα που επισκέφτηκα τον Ονούφρη για παγωμένο τσάι στην βεράντα. Εκθειάζοντας το επιβλητικό Duomo, τον ρώτησα αθώα «που είναι η Ευλαλία – δεν θα έρθει;». Εκείνος την πήρε τηλέφωνο, αλλά αυτή τον απέρριψε λέγοντας του ότι είναι μακριά το σπίτι του…
Με βαριά φωνή μονολόγησε:
«Κάποτε γούσταρες… τώρα δεν γουστάρεις…
Κάποτε σου άρεσε η θέα… τώρα δεν σ’ αρέσει…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου