ΑΝΑΤΟΛΙΚΤΙΚΑ ΠΑΖΑΡΙΑ

Οι αγορές στην Ανατολή έχουν δικούς τους κώδικες, δικιά τους κουλτούρα και δικούς τους κανόνες οι οποίοι  χάνονται  στα βάθη των αιώνων. Στην αρχή δεν ήξερα πώς να φερθώ, δυσανασχετούσα όταν με άγγιζαν οι πωλητές και  δεν άντεχα να κάνω παζάρια για την τιμή ενός αντικειμένου. Με αποτέλεσμα  να στεναχωριούνται τόσο οι πωλητές (που θεωρούν παράφυση να αγοράσει κάποιος ένα προϊόν χωρίς παζάρι) όσο και εγώ (που θεωρούσα παράφυση την όλη κατάσταση).

Στο Κάιρο είδα μια γιαγιά Ιταλίδα να τα καταφέρνει μια χαρά και πείσμωσα. Μπήκα στο πνεύμα του ανατολίτικου παζαριού, αντιγράφοντας την γιαγιά…  Άρχισα και εγώ να χρησιμοποιώ μια περίεργη γλώσσα νοημάτων, μορφασμών, χειρονομιών, αγγλικών, αραβικών, ιταλικών και επιδόθηκα με επιτυχία σε ατελείωτες διαπραγματεύσεις…

Όταν φτάσαμε στο Ασουάν, το οποίο είναι ιδιαίτερα γνωστό για την αγορά μικροαντικειμένων από γρανίτη και αλάβαστρο ήμουν έτοιμος!  Αποφασίσαμε να πάμε με την Σαλώμη μόνοι μας χωρίς συνοδό στην αγορά.  Αφού πέρασαν 3 ώρες ατελείωτης πεζοπορίας και διαπραγματεύσεων (καθώς άφησε σε εμένα την βρώμικη δουλειά της διαπραγμάτευσης)  καταλήξαμε σε ένα μικρό μαγαζάκι με αλαβάστρινα προϊόντα. Η Σαλώμη έψαχνε να βρει ένα σταχτοδοχείο από αλάβαστρο, έχοντας κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό της, απέρριπτε απότομα τον χαμογελαστό Φελάχο ο οποίος είχε κατεβάσει στα πόδια της όλες τις εκδοχές από αλαβάστρινα τασάκια από την εποχή του Τούθμωση του τρίτου μέχρι σήμερα. Σε κάποια στιγμή, όπου η απογοήτευση μας είχε κυριεύει όλους, ο Φελάχος μας πρότεινε να τον ακολουθήσουμε, μας οδήγησε μέσα από στενά  σε μια πόρτα…  «πάει… αυτό ήταν τα κουφάρια μας θα καταλήξουν στους κροκοδείλους του Νείλου», της είπα φοβισμένος. Αυτή απτόητη προχώρησε...

Άναψαν τα φώτα και εμφανίστηκε μπροστά μας η πηγή του αλάβαστρού,  (μέχρι και αντίγραφο από την σαρκοφάγο του Ραμσή είχε). Επιτέλους βρήκε λοιπόν το σταχτοδοχείο που της άρεσε και ξεκίνησε η διαδικασία της διαπραγμάτευσης… μετά από ώρα  άκαρπων διαπραγματεύσεων χρησιμοποίησα την ultima ratio… έβγαλα από το πορτοφόλι μου, με άκρως θεατρικό τρόπο, το ποσό της τελευταίας προσφοράς μου και το χτύπησα με δύναμη σε ένα πάγκο (το αραβικό take it or live it)  και τελικά κάπως έτσι κλείστηκε η συμφωνία!

Ο συμπαθέστατος Φελάχος (για να με εμψυχώσει προφανώς) είπε στην Σαλώμη «Madam, you are very lucky, your husband is very strong», ένιωσα λες και είχα πάρει το Oscar. Μόλις βγήκαμε έξω, με θριαμβικό ύφος της είπα «είδες ε?» εκείνη με το ακαταμάχητο στυλάκι της απάντησε «μμμμ… σιγά… μην το πάρεις και πάνω σου… δεν έκανες και τίποτα το σπουδαίο…»