Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΛΑΜΠΑ

Για πολύ καιρό έψαχνα μια λάμπα γραφείου με γυάλινο πράσινο καπέλο. Παρόλο που το σχέδιο της είναι πολύ κλασσικό, δεν μπορούσα να βρω μια που να μου αρέσει. Από αυτή την δύσκολη θέση, με έβγαλε ο Ησύχιος, ο οποίος μου έκανε δώρο μια. Μόλις την έφερε, ενθουσιάστηκα, ήταν ακριβώς αυτή που έψαχνα, χαρούμενοι  και οι δύο, ασχοληθήκαμε με την τοποθέτησή της, περιμένοντας την αδελφή μου για να πιούμε καφέ.

Την αδελφή μου την χαρακτηρίζουν η ευθύτητα και η ειλικρίνεια, καθώς και η παντελής έλλειψη διπλωματίας, που για πολλούς είναι και το μεγάλο της προσόν. Πολλές φορές όμως αυτό έχει κάποιο κόστος, ιδίως για τον άμαχο πληθυσμό…

Όταν ήρθε στην Μαυρομιχάλη, αντίκρισε την λάμπα και μου είπε ξερά,  «μα καλά – από όλες τις λάμπες αυτή τη μαλκ**** πήγες και πήρες;». Μου ήρθε συγκοπή, ήθελα να ανοίξει η Γη να με καταπιεί, κρύος ιδρώτας με έλουσε… άρχισα να της κάνω νοήματα. Γούρλωσα τα μάτια μου, πήρα όλους τους μορφασμούς που μπορεί να πάρει ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε απόγνωση. Αυτή δεν αποκρίθηκε. Επιπλέον με ρώτησε (γιατί – προφανώς δεν κατάλαβε… ) «μα καλά, γιατί κάνεις έτσι;»

Παραδόθηκα… της απάντησα ξέπνοα «Κλειώ… την λάμπα αυτή μόλις τώρα μου την έκανε δώρο ο Ησύχιος και μου αρέσει πολύ – αυτή ήθελα να πάρω και εγώ…»

Τότε αυτή ατάραχη, σαν να μην τρέχει τίποτα… σαν να μην έχει γίνει κάτι… γυρίζει προς τον Ησύχιο, ο οποίος είχε μείνει άφωνος και του χαμογελάει, της χαμογελάει και αυτός. Για μια στιγμή σκέφτηκα, δεν μπορεί θα του ζητήσει συγνώμη…

Τότε του λέει «ε βέβαια, φίλος του αδελφού μου δεν είσαι; Το ίδιο χάλια γούστο έχεις και εσύ…»