Από τότε που έχω αναμνήσεις, όποτε είχαμε «κόσμο» σπίτι μας χαιρόμουν πάρα πολύ, περνώντας όμως η ώρα, οι γονείς μου με έστελναν για ύπνο. Εγώ δυσανασχετούσα πάρα πολύ, ήθελα να μείνω και άλλο μαζί με τους «μεγάλους» να ακούσω τι λένε… έτσι προσπαθούσα προφασιζόμενος χίλιους λόγους να κερδίσω λίγο παραπάνω χρόνο. Όταν τα πράγματα στένευαν πολύ, έκανα ότι πήγαινα στο δωμάτιό μου και επέστρεφα μυστικά κρυμμένος πίσω από πόρτες και τοίχους, νιώθοντας μεγάλη χαρά που μπορώ και πάλι να συμμετάσχω, έστω και σαν κρυφός ακροατής.
Όταν μεγαλώνοντας, άρχισα και εγώ να γίνομαι «μεγάλος» και να έχω και εγώ δικούς μου φίλους και να λέμε και εμείς τις δικές μας ιστορίες, εμπειρίες, συναισθήματα, προβληματισμούς, αμπελοφιλοσοφίες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Ένιωθα πάλι την ίδια χαρά, την χαρά της συμμετοχής και της επικοινωνίας.
Στάθηκα πολύ τυχερός στη ζωή μου, ήρθα σε επαφή και γνώρισα καλά πολλούς ανθρώπους, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν έξυπνοι, άλλοι καλοί , άλλοι πολύ ιδιαίτεροι, άλλοι πολύ ισχυροί και πραγματικά μεγάλοι, άλλοι μικροί, άλλοι αδύναμοι, άλλοι κάπως χαζοί, μα όλοι είχαν κάτι να προσφέρουν.
Ο συγχρωτισμός μαζί τους, καθόρισε ένα μεγάλο κομμάτι του χαρακτήρα μου, γιατί ποτέ δεν μπορούμε να αυτοπροσδιοριστούμε εάν δεν ετερόπροσδιοριστούμε, πιστεύω μέσα μου βαθιά πως η πιο εμπλουτιστική εμπειρία στη ζωή είναι αυτός ο συγχρωτισμός.
Τις ιστορίες μου μαζί με αυτούς τους ανθρώπους θα σας διηγηθώ…
Καλώς όρισες στην blogόσφαιρα φίλε μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι σίγουρη πως η συντροφιά που θα μας κρατάς θα είναι πολύ καλή ;)
υ.γ. Ακόμα το θυμάμαι και γελάω το τελευταίο live 'δείγμα' που πήρα από εσένα :)
είναι σπάνιοι οι γραφείς με χιούμορ και πνεύμα που ταξιδεύουν την σκέψη σου μέσα από μερικές αράδες καθημερινότητας... είμαι τυχερή που συνάντησα έναν!
ΑπάντησηΔιαγραφή