Δεν θα κατέτασσα τον εαυτό μου στους ρομαντικούς, αλλά υπάρχουν μερικές στιγμές που θέλει κανείς να περιποιηθεί τον άλλο, να του δείξει με πράξεις ότι τον σκέφτεται ή να απλά να κάνει ότι κάνει ότι κάνει όλος ο κόσμος. Ορμώμενος από αυτές τις σκέψεις, αποφεύγοντας τις υπερβολές (διονυσιακές καταστάσεις ή εκκεντρικά πάρτι), κάλεσα την Πουλχερία για φαγητό σπίτι μου.
Είχα φροντίσει από νωρίς, να είναι όλα στην εντέλεια, το λευκό τραπεζομάντιλο, σωστά τοποθετημένα τα σερβίτσια σεβόμενος πάντα το Art de la table (να είσαι καλά Ζαμπούνη που μας άνοιξες τα μάτια), το κόκκινο κρασί, τη σαλάτα, τα antipasti…
Η Πουλχερία ήρθε στην ώρα της, ευθύς αμέσως μου ανακοίνωσε ότι πεινάει, θαυμάσια σκέφτηκα εγώ, «βράζω τα μακαρόνια και είμαστε έτοιμοι» της είπα. Είχε λοιπόν την καλοσύνη να έρθει στην κουζίνα και να μιλάμε όση ώρα τα μακαρόνια έβραζαν. Σε κάποια φάση έβρασαν τα μακαρόνια και πήγα να τα σερβίρω σε μια πιατέλα…
Ξαφνικά την ακούω να λέει «Μην μου βάζεις άλλα – θα σκάσω!!!»
Με έπιασε πανικός, ήδη είχα βάλει σχεδόν όλη την κατσαρόλα… και τώρα τι να της πω; Με την διακριτικότητα που με διακατέχει, της είπα ήρεμα και κάπως σίγα «Αγάπη μου, αυτή είναι η πιατέλα – δεν είναι το πιάτο σου»…
Δύσκολοι καιροί για Πρίγκιπες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου