Η περίοδος των εκπτώσεων στην Ιταλία, δεν μπορεί να αφήσει κανένα ασυγκίνητο. Ακόμα και ο πιο ακροαριστερός αντικομφορμιστής, ο οποίος ντύνεται με ταγάρια και κάνει μπάνιο κάθε 10 μέρες από άποψη, θα έβρισκε μια καινούργια χλαίνη σε πολύ ενδιαφέρουσα τιμή. Ακόμα και το gothic φρικιό θα έβρισκε σε προσφορά δερμάτινα με καρφιά, αλυσίδες και διάφορα χαριτωμένα αξεσουάρ... για όλους έχει κάτι.
Έτσι και εμείς βγήκαμε, όλοι μαζί παρέα, με σκοπό να επιδοθούμε με πάθος σε αυτό το καταναλωτικό όργιο, επισκεφτήκαμε ως οφείλαμε όλα καταστήματα. Οι πιο οργανωμένοι είχαν και σημειωματάριο για να συγκρίνουν τις τιμές! Ακραίο – δεν λέω – αλλά είναι αποτελεσματικό. Το τέλος της εξόρμησης μας βρήκε σε ένα café, για ξεκούραση και κουβεντούλα.
Φυσικά αντικείμενο της συζήτησης ήταν οι αγορές του καθενός και κυρίως η τιμή προϊόντων. Ενώ τα αίματα είχαν ανάψει, ο Μενούσης, ο οποίος περίμενε να μιλήσει τελευταίος, βγάζει από την σακούλα του, με θεατρικό τρόπο - λες και θα έβγαζε το Excalibur - μια απλή άσπρη μπλούζα Benetton την κοιτάει εκστασιασμένος και αρχίζει το παραλήρημα… «Κοιτάξτε την, δείτε την ποιότητα, το μοντέρνο σχέδιο, την εξαιρετική πλέξη – πιάστε την λίγο... και πόσο την πήρα, πείτε μου μια τιμή – όχι πείτε μου», περίμενε ότι θα μέναμε όλοι άφωνοι. Οι αντιδράσεις τις παρέας ήταν σχετικά χλιαρές πλην μιας…
Στην άλλη άκρη κάθονταν ο Isnogood, τυπικό δείγμα ανθρώπου βορείων προαστίων – με αίσθηση του χιούμορ όμως, ο οποίος παραμόνευε σιωπηλά και υπομονετικά σαν αράχνη, όταν τελείωσε ο Μενούσης το λογύδριό του, γύρισε και του είπε με βαριά φωνή «τι μπλούζα είναι αυτή; Benetton; Έχω πάρει και εγώ μια για να καθαρίζω το παρμπρίζ της Μπε Μπας μου»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου