ΤΑ ΚΥΘΗΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΔΟΥΜΕ

Το ταξίδι στα Κύθηρα, φέρνει στο μυαλό πολλούς συνειρμούς, το νησί διεκδικεί την ταύτισή του με την Θεά Αφροδίτη (με ότι ευχάριστες σκέψεις δημιουργεί αυτό). Από την ταινία του Αγγελόπουλου μέχρι και το τραγούδι «τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα δούμε» όλοι υμνούν την μαγική ομορφιά του, ουχί αδίκως…  άγρια ομορφιά, παρθένες παραλίες, ηλιοβασιλέματα, εναλλακτικούς ταξιδιώτες με πνευματικές ανησυχίες…

Το καλοκαίρι λοιπόν ταξίδεψα στα Κύθηρα , για πρώτη φορά, μαζί με τον Ξάδελφο, την  Μάγδα και τον κοινό μας φίλο τον Σάμπι. Με άλλα λόγια το ζευγάρι μαζί με τις συμπεθέρες… Τα παιδία είναι λάτρεις του νησιού και έχουν πάει πολλές φορές.

Μεταξύ των πολλών αρετών του ξαδέλφου συγκαταλέγεται και η κοινωνικότητα, ένα βράδυ λοιπόν κάναμε μια στάση να δούμε τον Φρίξο, ιδιοκτήτη ξενοδοχείου που είχε περάσει το προηγούμενο καλοκαίρι και είχε γίνει πολύ φίλος του.

Η εικόνα του Φρίξου απέχει παρασάγγας από την εικόνα αξιοπρεπούς ιδιοκτήτη ξενοδοχείου, ενώ είναι άτομο της ηλικίας μας, είναι λες και έχει βγει από βιντεοκασέτα της δεκαετίας του 80. Παραδοσιακός τύπος, ανοιχτό πουκάμισο, καδένα και κομπολόι στο χέρι. Έπαθα την πλάκα μου… τις περισσότερες φορές που μίλαγε έκλεινε με νόημα το μάτι στο ξάδελφο, για λόγους, που ακόμα και τώρα, δεν τους έχω καταλάβει.

Η βραδιά πέρασε με τον Φρίξο να διηγείται με γλαφυρότητα ιστορίες με τους πελάτες του ξενοδοχείου, όλες σεξιστικού περιεχομένου…. Ένα ζευγάρι το οποίο δεν έκλεινε τα παράθυρά του, μια που φώναζε, κάτι άλλες με Ιταλούς και Ιταλίδες, μια τραβεστί με τον άντρα της…

«Μάνα μου αυτό δεν είναι ξενοδοχείο… το Μoulin Rouge είναι…»

Εάν όμως τα παραβλέψει κανείς όλα αυτά, ο χώρος του ξενοδοχείου είναι εξαιρετικός, έτσι, λίγο πριν φύγουμε, σε προτροπή δική μου να έρθουμε το Πάσχα, ο Φρίξος απάντα άμεσα «Αμέ Χάρη μου, να έρθετε, θα βάλω  δέκα αρνιά δίπλα στην πισίνα και τα κλαρίνα να παίζουν από το πρωί, έτσι για να γουστάρουμε»!!!