THE DUCHESS OF TRIPOLIS

Αγαπημένος προορισμός (σχεδόν)  κάθε δεύτερου Σαββατοκύριακου είναι ένα εστιατόριο της Τρίπολης, το οποίο βρίσκεται λίγο έξω από την πόλη, σε ένα υψωματάκι προσφέροντας ωραία θέα στους επισκέπτες. Από διαβολική σύμπτωση, κάθε φορά που το επισκεπτόμαστε, πεινάμε πάρα πολύ. Μας κυριεύει λοιπόν, αυτό το μετακατοχικό  σύνδρομο του «θέλω να τα φάω όλα – ακόμη και το μάγειρα».

Είναι γνωστό πως το μάτι είναι αχόρταγο, έτσι η παραγγελία έχει κάτι από Ρωμαϊκό Όργιο εποχής Καλιγούλα (τα καλύτερα όργια που είδε ποτέ η ανθρωπότητα). Ο μαιτρ κάθε φορά χρησιμοποιεί και δεύτερη σελίδα. Όταν έχουμε τελειώσει με την απαρίθμηση των πρώτων πιάτων, η οποία γίνεται με καταιγιστικό ρυθμό, προχωράμε στα κυρίως αρχίζοντας με τη φράση «ωραία και τώρα τί θα φάμε;», προσθέτοντας περισσότερη αγωνία στο βλέμμα του μαιτρ.

Μόλις τελείωσε το συγκεκριμένο  όργιο, μετά από 2 ώρες, σχεδόν όλοι είχαν καταθέσει τα όπλα, πέρα από τα βογγητά «θα πεθάνω, δεν πάει άλλο κτλ» άρχισαν τα μάτια να βασιλεύουν. Ως άλλοι βόες, χρειαζόμασταν ύπνο για να χωνέψουμε… ακόμα και εγώ, που δεν μπορώ να κοιμηθώ το μεσημέρι, εκείνη τη φορά κοιμήθηκα…

Ξύπνησα πρώτος, νεκρική σιγή στο σπίτι, ο Ησύχιος και η Ευδοξία κοιμόντουσαν ακόμα, έφτιαξα ένα μίνι καφεδάκι, κάνοντας λίγο περισσότερο θόρυβο, μήπως και καταφέρω να τους ξυπνήσω. Τίποτα, σε κάποια φάση χτύπησα λίγο δυνατότερα την πόρτα και είχα το πρώτο αποτέλεσμα. Ξύπνησε ο Ησύχιος, τώρα έμενε μόνο η Ευδοξία.

Άρχισα να μιλάω δυνατά στον Ησύχιο, σκέφτηκα ότι θα ξυπνήσει η άλλη, δεν μπορεί… τίποτα όμως… Άρχισα να ανησυχώ, η ώρα περνούσε και διακυδεύονταν η σαββατιάτικη έξοδος, η μπυρίτσα μας. Τα πράγματα σοβάρεψαν…

Πήρα λοιπόν την απόφαση να την ξυπνήσω. Πήγα όσο πιο ήρεμα μπορούσα και με γλυκιά φωνή της μίλησα, χαϊδεύοντας παράλληλα το κεφάλι της. Εκείνη μουρμούρισε και με ένα απαξιωτικό νεύμα, τύπου φύγε – φύγε, με έδιωξε και γύρισε πλευρό.

Κάθισα απογοητευμένος στο γραφείο της και σκέφτηκα… The Duchess… of Tripolis!!!