Η λίμνη της Βουλιαγμένης είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος, λόγω της τοποθεσίας της (στην άκρη του αστικού ιστού) καθώς και των επισκεπτών της (οι τελευταίοι αστοί της πόλης) τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε. Τα ημίγλυκα νερά της έχουν θεραπευτικές ιδιότητες, είναι θερμά και σε αυτά ζει ένα, μοναδικό στο κόσμο, μαύρο ψαράκι. Έχει υπόγεια σπήλαια που δεν έχουν χαρτογραφηθεί ακόμα, με μερικούς δύτες που δεν βγήκαν ποτέ ξανά στην επιφάνειά της.
Με τα παραπάνω δεδομένα, ξεκινήσαμε με τον Αριστείδη την εκδρομή μας. Η πρώτη εντύπωση ήταν πολύ καλή, ο περιβάλλον χώρος είναι πολύ περιποιημένος, δέντρα, λουλούδια, θάμνοι, γκαζόν, πλακόστρωτο, μαρμάρινα σκαλοπάτια, ξύλινες ξαπλώστρες, ξύλινες καμπίνες αλλαγής, γκαρσόνια με μαύρο παντελόνι και λευκό πουκάμισο.
«Εδώ είμαστε» σκεφτήκαμε, ιδού το αστικό περιβάλλον που αναζητάμε, μακριά από το αγριεμένο πλήθος. Για μια στιγμή νομίζαμε πως θα βλέπαμε τον Τάκη Χόρν και την Ελένη Βλάχου σε ένα τραπεζάκι να πίνουν καφέ και πως μέσα από τα νερά θα έβγαιναν ο Κωστάκης Τσάτσος και ο Παναγιώτης Κανελόπουλος (όλοι πολύ φίλοι μας – κοινοί – από παλιά).
Αλλά φευ…
Βρήκαμε ένα τραπεζάκι, αφήσαμε τα πράγματα και πηγαίνοντας προς το νερό… πέσαμε σε μια ομάδα γριών, ξεχασμένων εδώ και χρόνια από το Θεό, όταν επιτέλους καταφέραμε να μπούμε στο νερό, επιχειρώντας περίπλοκους και επικίνδυνους ελιγμούς για να περάσουμε τις γριές, παρατηρήσαμε πως όπου και να κοιτάζαμε βλέπαμε τεράστια ρολόγια, «μισή ώρα μου έχει πει ο γιατρός μου, είναι καλά…» σχολίασε ο Αριστείδης με φωνή γριάς, το γέλιο μου έκανε αντίλαλο και πλήγωσε την νεκρική σιωπή της λίμνης, «ησυχία ο Ηγούμενος κοιμάται… θα τον ταράξετε…» αντέταξε ο Αριστείδης.
Επιστροφή στο τραπεζάκι μας, μέχρι να έρθει ο μαιτρ, ο Αριστείδης και εγώ ανοίξαμε τις εφημερίδες και τα βιβλία, αλλά δεν μπορέσαμε να διαβάσουμε... δίπλα μας κάθονταν δύο κύριες, χήρες από χρόνια, που μιλούσαν για μασάζ «πολύ καλός σου λέω… και αυστηρά επαγγελματίας», απέναντί μας κάθονταν ένας κύριος, μάλλον πρώην διευθυντής Τράπεζας πριν τους βαλκανικούς, ο οποίος είχε τοποθετήσει το μπουκάλι της μπύρας του σε σαμπανιέρα και κατασπάραζε μια ποικιλία αλλαντικών για τέσσερα άτομα. Για όνομα του Θεού… Έξω οι Βλάχοι από τη Λίμνη!!!
Τέλος ήρθε ο μαιτρ, γυρίζω και του λέω «θα θέλαμε δύο φρέντους μέτριους» ακόμα δεν έχω καταλήξει πως το ξεστόμισα αυτό, ήταν όμως η χαριστική βολή, το όνειρο της αστικής εκδρομής πνίγηκε στα θολά νερά της λίμνης…
Υποθέτω πως η ομάδα γριών, ξεχασμένων εδώ και χρόνια από το Θεό, οι δύο κύριες, χήρες από χρόνια, κι ο κύριος, μάλλον πρώην διευθυντής Τράπεζας πριν τους βαλκανικούς, όλοι τους ήταν κι αυτοί φίλοι του Τάκη του Χορν από τα παλιά. Μη με ρωτάς γιατί μόνο εκείνος δεν ήταν παρών! Ίσως για να μην ακούσει την ατάκα που τόμισες να ξεστομίσεις. Μα πώς μπόρεσες αλήθεια;
ΑπάντησηΔιαγραφή:) :) :)
Ακόμα δεν ξέρω πως το είπα αυτό, σε ότι αφορά τον Τάκη Χόρν νομίζω ότι θα γέλαγε. Η Ελένη Βλάχου θα είχε την ίδια αντίδραση με τον Αριστείδη, έφριξε!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή:-) :-) :-)))