ΘΕ'Ι'ΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Διατείνομαι ότι η εξωτερική ομορφιά είναι πιο ισχυρή από την ευφυΐα, καθώς η πρώτη είναι αυταπόδεικτη ενώ η δεύτερη πάντα αποδείξιμη. Όλοι μας έχουμε γίνει μάρτυρες ανθρώπων που μπαίνουν σε ένα μέρος και το γεμίζουν, τραβώντας πάνω τους όλα τα βλέμματα. Ζητήματα γεννώνται όταν οι άνθρωποι αυτοί ανοίξουν το στόμα τους… αλλά δεν είναι του παρόντος.

Ήμουν μαζί με τον σύντροφο εν όπλοις Φρίξο, δίνοντας  για ακόμη μια φορά μαζί εξετάσεις. Αυτή τη φορά προφορικά, στους «τομείς» της νομικής, οι οποίοι στεγάζονται στην οδό Ιπποκράτους, σε ένα κτίριο του ‘50 με κάτι μπλε πλακάκια στην πρόσοψή του, θυμίζοντας κάτι από Ισλαμαμπάντ ή μπλε τζαμί.

Το μάθημα, όχι ιδιαίτερα δύσκολο – αλλά ο καθηγητής ιδιαίτερος… είχαμε μαζευτεί περίπου 20 άτομα, χωριστήκαμε σε γκρουπ των 5 και περιμέναμε τον καθηγητή  να εμφανιστεί, αγωνιώντας και προσπαθώντας να διαβάσουμε ότι προλάβουμε. Πέρασε λίγο η ώρα και ήρθε ο θείος ιδρωμένος ζητώντας μας ευγενικά συγνώμη.

Περάσαμε οι πέντε πρώτοι, 4 φοιτητές και μια φοιτήτρια – ξωτικό, πραγματικά πολύ όμορφη…  σαν άγαλμα. Μετά από τα τυπικά που λένε σε αυτές τις περιπτώσεις (από πού είσαι; – χρωστάς πολλά; κτλ), άρχισε η εξέταση ή καλύτερα η Άλωση της Κωνσταντινούπολης, οι ερωτήσεις του θείου ήταν από άλλο πλανήτη, ενώ άρχισε εύκολα με ορισμούς κατέληξε στην πιο απίστευτη εξαίρεση, σε απίθανες νομολογίες επαρχιακών δικαστηρίων – μέχρι και νομολογία του Ανώτατου Γερμανικού Ακυρωτικού Δικαστηρίου ρώτησε!!!

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όλων μας, πήγαμε όλοι άκλαυτοι, ο θείος δεν έμεινε ικανοποιημένος, έμεινε για μια στιγμή σιωπηλός και ύστερα είπε «λοιπόν κύριοι κοπήκατε όλοι, να διαβάζετε περισσότερο, η δεσποινίς 6!!!», ο ανδρικός πληθυσμός εξεγέρθηκε, ο Φρίξος τον ρώτησε ευγενικά μεν αλλά έντονα «μα γιατί η συνάδελφος 6 κ. Καθηγητά, αφού τα ίδια είπαμε όλοι;».

Εκείνος τον κοίταξε επίμονα και του απάντησε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο «δεν την αδίκησε ο Θεός, εγώ θα την αδικήσω;»