ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ

Στις πολιτισμένες δυτικές χώρες αποτελεί κοινό τόπο, ότι η μεγαλύτερη μερίδα των ανθρώπων προτιμά να διασκεδάζει το Σάββατο βράδυ. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα, μυθικές διαστάσεις όμως παίρνουν τα Αυγουστιάτικα Σαββατόβραδα στην Ελληνική επαρχία…

Αυτό διαπιστώσαμε μαζί με τον Αριστείδη και τον Ησύχιο,  όταν λίγο μετά τις τέσσερις το απόγευμα, τα πλήθη από την παραλία άρχισαν να αποχωρούν μαζικά, λες και έδωσε κάποιος ένα αόρατο κάλεσμα, σαν να ήταν όλοι συγχρονισμένοι. Ρώτησα τον Ησύχιο γιατί συμβαίνει αυτό, «ε, πάνε οι άντρες να πλύνουν το αυτοκίνητό τους και οι γυναίκες να ετοιμαστούν – είναι Σάββατο Βράδυ».

Αποχωρήσαμε και εμείς από την παραλία, αφού είχαμε μείνει σχεδόν οι τρείς μας. Στάση σε τοπική ταβέρνα, φαγάκι, ξεκούραση και μετά μετάβαση σε μικρή πόλη διαθέτουσα  μεγάλη προκυμαία, πλούσια νυχτερινή ζωή και καλό φαγητό.

Ως αθλητικοί τύποι, περπατήσαμε όλη την προκυμαία, ως άνθρωποι του πνεύματος σταματήσαμε σε κάθε πάγκο με βιβλία, ως ρομαντικοί καθίσαμε στην ακρογιαλιά, ως εκλεπτυσμένοι όλη την ώρα που κάναμε τα παραπάνω, αναζητούσαμε το ιδανικό μπαρ. Σε μια στιγμή κοιτάξαμε την ώρα και διαπιστώσαμε δύο πράγματα, πως είχε πάει 2 και μισή πρωί και πως ή όλη αύτη διαδικασία μας άνοιξε την όρεξη. Καταλήξαμε λοιπόν σε μια πιτσαρία, η οποία προς απογοήτευση των ανθρώπων της, ήταν ανοιχτή.

Αισθανθήκαμε όμως τύψεις, πώς να φύγουμε, χωρίς να μην έχουμε «Διασκεδάσει;»  Σάββατο βράδυ ήταν. Με αυτές τις σκέψεις και με τις προτροπές του άοκνου Ησυχίου, πήγαμε σε κεντρικό night club της περιοχής, στο οποίο ελάμβανε χώρα live event, με γνωστό τροβαδούρο (ούτε η μάνα του δεν τον ήξερε). Αποφύγαμε τον συνωστισμό με το πλήθος καθήμενοι στα εξωτερικά τραπεζάκια.

Πέρασε από μπροστά μας όλη η afan gate του νομού… οι «γαμπροί» με ύφος μπλαζέ, βαρύ, μάγκικο, μαλλί παστωμένο με τζελ ή μπριγιαντίνη, πουκάμισα λευκά, στενά με το κουμπί έτοιμο να αυτοκτονήσει, μυτερά παπούτσια, χρήσιμα για να σκοτώνουν τα ενοχλητικά ζωύφια και ενίοτε ένα πούρο στο στόμα. Οι «νύφες» με ύφος μοιραίας γυναίκας (femme fatale),  μαλλί από κομμωτήριο, φορώντας ότι βρήκαν μπροστά τους, από την παλιά εμπριμέ κουρτίνα της γιαγιάς μέχρι  την περσινή αποκριάτικη λαμέ φορεσιά και φυσικά μπότες, απαραίτητο καλοκαιρινό αξεσουάρ…

Μέσα σε όλη αυτή την πανδαισία πέρασε και ένα ζευγαράκι... αυτός το τοπικό πρώτυπο του άντρα, αδύνατος, ντυμένος στα λευκά με αγέρωχο ύφος (Bostonians) περπατούσε γρήγορα προς την είσοδό, πίσω του ακολουθούσε αγκομαχώντας η κοπέλα του, γεματούλα, ντυμένη Γαλάζιος Δούναβης, της οποία το πρόσωπό πρόδιδε τις σκέψεις της «στάσου που πας… περίμενε… έχω φάει και δύο κεμπάπ»…