Ήταν ακόμα μια κλασσική εκδρομή στη Βόχα, είχαν προηγηθεί τα καθιερωμένα, καφεδάκι – μπανάκι - φαγάκι – ξανά μπανάκι επικοινωνία – συναίσθημα, σερβιτόρες (ιθαγενείς με ύψος πάνω από 1.80 και κούτελο μεγαλύτερο από 0,50cm) και βοηθοί σερβιτόρων - νεροκουβαλητές (ιθαγενείς με ύψος κάτω του 1.60 και κανονικό κούτελο) πηγαινοέρχονταν μονότονα...
Πλην όμως, λόγω του τέλους του καλοκαιριού; λόγω ότι ο αέρας δεν είχε σταματήσει να φυσάει καθόλου; λόγω της συννεφιάς; λόγω ότι αυτή τη φορά τα νερά του Βοχαϊκού ήταν πιο θολά από ποτέ; λόγω ότι απολαμβάναμε τη θάλασσα με τους αναρίθμητους φίλους μας (τα φύκια) οι οποίοι είχαν φέρει και αυτοί τους δικούς τους φίλους (σακούλες, ξυλαράκια κ.α); η ψυχολογία της παρέας είχε πιάσει πάτο, δεν μίλαγε κανένας, όλοι σκεπτικοί, βλέμματα χαμένα, άδειες σκέψεις, μάτια λιμνοθάλασσες… Χάλια!
Γυρίζω στον Αριστείδη (τα ονόματα δεν είναι πραγματικά αλλά δεν έχει καμία σημασία) και του λέω φωναχτά «σα να έχει χέσει ο Θέος πάνω μας», εκείνος αφήνει αργά την Εστία – που αμφιβάλλω εάν εκείνη την ώρα διάβαζε – και χαμογελάει. Ξαφνικά η Ευδοξία σηκώνεται πάνω και σχεδόν φωνάζοντας δίνει το σύνθημα «όλοι στη θάλασσα», το ύφος και ο τόνος της δεν επέτρεπαν εναντιώσεις, μόνο ο Ησύχιος την γλύτωσε.
Απρόθυμα ακολουθήσαμε, φτάνοντας στο ξύλινο διάδρομο που οδηγεί στη θάλασσα, μου ήρθε το γνωστό τραγούδι «Εδώ δεν έχει σύνορα, δεν έχει καλοσύνη, μπροστά πηγαίνει ο αρχηγός και πίσω του οι σκύλοι» άρχισα λοιπόν να το τραγουδάω δυνατά, αψηφώντας τα βλέμματα των ντόπιων ιθαγενών, αρχίσαμε ήδη να γελάμε, αντικρίζοντας τα κύματα και τους φίλους, που συγκινητικά μας περίμεναν, φωνάζοντας «πάρε μας να τελειώνουμε», πέσαμε στη θάλασσα… περνώντας πάνω από μια ώρα μέσα στο νερό.
Η ψυχολογίας μας είχε αντιστραφεί τελείως…
Πλην όμως, λόγω του τέλους του καλοκαιριού; λόγω ότι ο αέρας δεν είχε σταματήσει να φυσάει καθόλου; λόγω της συννεφιάς; λόγω ότι αυτή τη φορά τα νερά του Βοχαϊκού ήταν πιο θολά από ποτέ; λόγω ότι απολαμβάναμε τη θάλασσα με τους αναρίθμητους φίλους μας (τα φύκια) οι οποίοι είχαν φέρει και αυτοί τους δικούς τους φίλους (σακούλες, ξυλαράκια κ.α); η ψυχολογία της παρέας είχε πιάσει πάτο, δεν μίλαγε κανένας, όλοι σκεπτικοί, βλέμματα χαμένα, άδειες σκέψεις, μάτια λιμνοθάλασσες… Χάλια!
Γυρίζω στον Αριστείδη (τα ονόματα δεν είναι πραγματικά αλλά δεν έχει καμία σημασία) και του λέω φωναχτά «σα να έχει χέσει ο Θέος πάνω μας», εκείνος αφήνει αργά την Εστία – που αμφιβάλλω εάν εκείνη την ώρα διάβαζε – και χαμογελάει. Ξαφνικά η Ευδοξία σηκώνεται πάνω και σχεδόν φωνάζοντας δίνει το σύνθημα «όλοι στη θάλασσα», το ύφος και ο τόνος της δεν επέτρεπαν εναντιώσεις, μόνο ο Ησύχιος την γλύτωσε.
Απρόθυμα ακολουθήσαμε, φτάνοντας στο ξύλινο διάδρομο που οδηγεί στη θάλασσα, μου ήρθε το γνωστό τραγούδι «Εδώ δεν έχει σύνορα, δεν έχει καλοσύνη, μπροστά πηγαίνει ο αρχηγός και πίσω του οι σκύλοι» άρχισα λοιπόν να το τραγουδάω δυνατά, αψηφώντας τα βλέμματα των ντόπιων ιθαγενών, αρχίσαμε ήδη να γελάμε, αντικρίζοντας τα κύματα και τους φίλους, που συγκινητικά μας περίμεναν, φωνάζοντας «πάρε μας να τελειώνουμε», πέσαμε στη θάλασσα… περνώντας πάνω από μια ώρα μέσα στο νερό.
Η ψυχολογίας μας είχε αντιστραφεί τελείως…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου